To No 261
Διακόσια εξήντα ένα. Αυτός ο αριθμός σημαίνει κάτι για εσάς; Εάν η απάντηση είναι όχι, θα δείτε πως ξαφνικά μπορεί να αποκτήσει ενδιαφέρον.
Στις μέρες μας, είναι σύνηθες να βλέπουμε χιλιάδες γυναίκες να ανταγωνίζονται στους μεγάλους μαραθώνιους του κόσμου, από τη Νέα Υόρκη έως το Βερολίνο και από τη Μαδρίτη έως τον αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας. Αλλά αυτό δεν συνέβαινε πάντα.
Στις 19 Απριλίου 1967, η Kathrine Switzer έγραψε ιστορία παρακάμπτοντας την απαγόρευση που εμπόδισε τις γυναίκες να αγωνιστούν σε μαραθώνιο. Το έπραξε στον παλαιότερο μαραθώνιο στον κόσμο - τον Μαραθώνιο της Βοστώνης - που δεν τον έτρεξε απλώς, αλλά τον τελείωσε με χρόνο 4 ωρών και 20 λεπτών, παρά το μποϊκοτάζ των διοργανωτών.
Η ίδια η Κάθριν εξιστορεί το στιγμιότυπο σε συνέντευξή της στο BBC: «Με άρπαξε από τους ώμους», θυμάται, αναφερόμενη στον Jock Stemple (συν-διευθυντής του αγώνα), «με γύρισε πίσω και άρχισε να προσπαθεί να σχίσει τους αριθμούς της σαλιάρας μου». Ο αριθμός της σαλιάρας της ήταν ο 261 και έκτοτε υπήρξε σύμβολο ισότητας.
Με συγκινούν αυτές οι γυναίκες. Οι γυναίκες καπετάνισσες. Είναι αμέτρητες, πιστέψτε με. Δεν είναι μόνο η Kathrine ή η Σοφία που θα υπάρχουν έτσι και αλλιώς ως αιώνια σύμβολα και θα δίνουν δύναμη στα κινήματα των γυναικών.
Θαυμασμός για τους πολυδιάστατους ρόλους της πιο αδικημένης γυναίκας, αυτής με τη ταμπέλα νοικοκυρά που μέσα σε μια ημέρα επιτελεί τον έναν άθλο μετά τον άλλο, χωρίς πουθενά να φαίνεται το μεγαλειώδες της έργο. Υπόκλιση σε αυτήν, που τα κατορθώματά της δεν αναγνωρίζονται παρά μόνο όταν είναι απούσα.
Επιτρέψτε μου μια συγκίνηση και έναν θαυμασμό παραπάνω και σε κείνες που στηρίζουν μονογονεικές οικογένειες και είναι παρούσες με αξιοπρέπεια στους πολυδιάστατους ρόλους που αποδέχτηκαν και υπηρετούν με αφοσίωση, συνέπεια και επιτυχία.
Σε κείνες, που 40 πυρετό να έχουν πρέπει να πάνε το παιδί σχολείο γιατί απλά δεν υπάρχει άλλος να προσφέρει την ελάχιστη βοήθεια. Σε κείνες, που χαλάει η πρίζα και πιάνουν κατσαβίδι και την επόμενη ώρα αναλαμβάνουν ρόλο ψυχολόγου στο σπίτι.
Σε κείνες, που στέκουν όρθιες παρά τις θύελλες που χτυπούν και καταφέρνουν όχι μόνο να επιβιώσουν αλλά και να προσφέρουν στην επιστήμη τους. Μου έρχεται αυτόματα η συγκλονιστική εικόνα μιας φίλης μου γιατρού, που αισθάνομαι πως όλα τα μπορεί αυτή η κοπέλα. Πληρώνοντας ίσως με το δικό της προσωπικό κόστος που μόνο εκείνη γνωρίζει, ας συμπληρώσω.
Θαυμασμός και υπόκλιση, σε όλες αυτές τις μοναδικές υπάρξεις.
Στις μέρες μας, είναι σύνηθες να βλέπουμε χιλιάδες γυναίκες να ανταγωνίζονται στους μεγάλους μαραθώνιους του κόσμου, από τη Νέα Υόρκη έως το Βερολίνο και από τη Μαδρίτη έως τον αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας. Αλλά αυτό δεν συνέβαινε πάντα.
Στις 19 Απριλίου 1967, η Kathrine Switzer έγραψε ιστορία παρακάμπτοντας την απαγόρευση που εμπόδισε τις γυναίκες να αγωνιστούν σε μαραθώνιο. Το έπραξε στον παλαιότερο μαραθώνιο στον κόσμο - τον Μαραθώνιο της Βοστώνης - που δεν τον έτρεξε απλώς, αλλά τον τελείωσε με χρόνο 4 ωρών και 20 λεπτών, παρά το μποϊκοτάζ των διοργανωτών.
Η ίδια η Κάθριν εξιστορεί το στιγμιότυπο σε συνέντευξή της στο BBC: «Με άρπαξε από τους ώμους», θυμάται, αναφερόμενη στον Jock Stemple (συν-διευθυντής του αγώνα), «με γύρισε πίσω και άρχισε να προσπαθεί να σχίσει τους αριθμούς της σαλιάρας μου». Ο αριθμός της σαλιάρας της ήταν ο 261 και έκτοτε υπήρξε σύμβολο ισότητας.
Με συγκινούν αυτές οι γυναίκες. Οι γυναίκες καπετάνισσες. Είναι αμέτρητες, πιστέψτε με. Δεν είναι μόνο η Kathrine ή η Σοφία που θα υπάρχουν έτσι και αλλιώς ως αιώνια σύμβολα και θα δίνουν δύναμη στα κινήματα των γυναικών.
Θαυμασμός για τους πολυδιάστατους ρόλους της πιο αδικημένης γυναίκας, αυτής με τη ταμπέλα νοικοκυρά που μέσα σε μια ημέρα επιτελεί τον έναν άθλο μετά τον άλλο, χωρίς πουθενά να φαίνεται το μεγαλειώδες της έργο. Υπόκλιση σε αυτήν, που τα κατορθώματά της δεν αναγνωρίζονται παρά μόνο όταν είναι απούσα.
Επιτρέψτε μου μια συγκίνηση και έναν θαυμασμό παραπάνω και σε κείνες που στηρίζουν μονογονεικές οικογένειες και είναι παρούσες με αξιοπρέπεια στους πολυδιάστατους ρόλους που αποδέχτηκαν και υπηρετούν με αφοσίωση, συνέπεια και επιτυχία.
Σε κείνες, που 40 πυρετό να έχουν πρέπει να πάνε το παιδί σχολείο γιατί απλά δεν υπάρχει άλλος να προσφέρει την ελάχιστη βοήθεια. Σε κείνες, που χαλάει η πρίζα και πιάνουν κατσαβίδι και την επόμενη ώρα αναλαμβάνουν ρόλο ψυχολόγου στο σπίτι.
Σε κείνες, που στέκουν όρθιες παρά τις θύελλες που χτυπούν και καταφέρνουν όχι μόνο να επιβιώσουν αλλά και να προσφέρουν στην επιστήμη τους. Μου έρχεται αυτόματα η συγκλονιστική εικόνα μιας φίλης μου γιατρού, που αισθάνομαι πως όλα τα μπορεί αυτή η κοπέλα. Πληρώνοντας ίσως με το δικό της προσωπικό κόστος που μόνο εκείνη γνωρίζει, ας συμπληρώσω.
Θαυμασμός και υπόκλιση, σε όλες αυτές τις μοναδικές υπάρξεις.
