Το καρπούζι |
|
Οι ελαφρώς ανηφορικοί δρόμοι είναι αγαπημένοι μου. Δεν ήξερα γιατί, τώρα που προσπαθώ να το εξηγήσω, βρίσκω κάτι να πω. Μπλοκάρουν το γρήγορο βηματισμό και σου προσφέρουν μια μοναδική ευκαιρία να ζήσεις τη διαδρομή με ελάχιστη χρονοκαθυστέρηση, πιο απολαυστικά, παρατηρητικά, ανθρώπινα. Αυτό το τεχνητό slow motion χαρίζει στο μάτι λίγο απαραίτητο χρόνο να καταγράψει λεπτομερέστερα, εικόνες . Και κάθε σκανάρισμα, δίνει αυτόματα μερικές χιλιάδες νέες εικόνες ως συνέχεια. Ένας μικρός πλούτος από το πουθενά.
Χθες πρωί, διάβηκα έναν τέτοιο δρόμο. Έναν από τους πλατείς που έχει η επιβλητική Σπάρτη με το εκπληκτικό ρυμοτομικό σχέδιο. Αν έκλεβες τα φτερά ενός αετού και έβλεπες τη πόλη από ψηλά ίσως και την παρομοίαζες με ένα άψογα χαραγμένο εκ μεκ, υπερχειλισμένο στο πιο ορθογώνιο ταψί που υπάρχει. Τόσο γραμμικά σχεδιασμένη.
Τα φτερά επανήλθαν στη θέση τους και μαζί τους η πραγματικότητα της ανηφορικής πορείας: Στο δρόμο που το ένα καφέ διαδέχεται ταχύτατα το άλλο και ενώ όλα τα καφέ της πόλης είχαν μια μέτρια κίνηση υπήρχε ένα που έσφυζε από ζωή χωρίς να δείχνει και πολύ διαφορετικό εκ πρώτης από τα υπόλοιπα. Η χρονοκαθυστέρηση της μικρής κλίσης έκανε το θαύμα της. Ανάμεσα από τα γεμάτα με κόσμο τραπέζια του, υπήρχε ένας κλασσικός μαυροπίνακας και με κιμωλία γραμμένο το παρακάτω:
«Δες τη ζωή σα το καρπούζι. Απόλαυσε τη γλύκα και παραμέρισε τα ενοχλητικά κουκούτσια»
Με αυτό καρφωμένο μπροστά στο μέτωπο, ούτε που αισθάνθηκα ότι η ανηφόρα ήταν παρελθόν. Οι σκέψεις με την εικόνα του καρπουζιού έγιναν καρε καρε ταινία μικρού μήκους άμεσης προβολής. Τι είδα, τι ονειρεύτηκα:
Να μελετάς με τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια και να βρίσκεις τον εύφορο τόπο που θα αφιερωθείς για τη καλλιέργεια του καρπουζιού σου.
Να σκάβεις με πάθος, βαθιά εκεί που τελικά αποφάσισες να καλλιεργήσεις. Να βρίσκεις συνεργάτες να σκάβετε μαζί. Εκεί που σταματά ο ένας να συνεχίζει ο άλλος.
Να σπέρνεις με χαμόγελο και αισιοδοξία. Να πέφτει κάτω ο σπόρος και το πρώτο πότισμα να έρχεται από το δάκρυ της υψηλής προσδοκίας σου
Να φροντίζεις με συνέπεια και πρόγραμμα την ανάπτυξη του καρπουζιού σου και να το τροφοδοτείς με καλά λόγια ακόμα και αν νομίζεις ότι εκείνο δεν σε ακούει.
Να μη χάνεις την πίστη σου στο όνειρο του καρπουζιού σου ακόμα και όταν κάτι δεν πάει καλά, ούτε όταν τα πάντα πάνε στραβά
Να αγωνιάς σε κάθε κακόβουλη ενέργεια που προσπαθεί να σταθεί εμπόδιο, να στο καταστρέψει ή να στο κλέψει.
Να το θαυμάσεις ολοκληρωμένο, ώριμο να το απολαύσεις. Είναι ο κόπος σου, είναι ο στόχος σου. Είναι το καρπούζι σου. Είναι το αποτέλεσμα, να το δρέψεις.
Και σαν έρθει η ώρα να γευτείς τη γλύκα του, κάντο χωρίς περιορισμούς και δεύτερες σκέψεις. Να ευγνωμονείς τον εαυτό σου για το δημιούργημά σου αλλά και όσους συνεργάστηκαν μαζί σου. Είναι αυτή η σύνδεση με τους υπόλοιπους μοναδικό κομμάτι ευτυχίας.
Τέλος τα κουκούτσια: Να απομονώνεις τα κουκούτσια με ωραίο τρόπο και με σεβασμό. Είναι τα λάθη σου, είναι οι δυσκολίες, είναι τα λάθη των άλλων. Για κάποιο λόγο υπήρξαν εκεί μερικές φορές και μαζεμένα. Μπορεί να φαίνονται άχρηστα μα δεν είναι. Ίσως είναι πιο χρήσιμα και από την καρδιά αυτού του καρπουζιού.
Κάποια από αυτά είναι οι σπόροι για το επόμενο καρπούζι σου.
ΛΚ
Χθες πρωί, διάβηκα έναν τέτοιο δρόμο. Έναν από τους πλατείς που έχει η επιβλητική Σπάρτη με το εκπληκτικό ρυμοτομικό σχέδιο. Αν έκλεβες τα φτερά ενός αετού και έβλεπες τη πόλη από ψηλά ίσως και την παρομοίαζες με ένα άψογα χαραγμένο εκ μεκ, υπερχειλισμένο στο πιο ορθογώνιο ταψί που υπάρχει. Τόσο γραμμικά σχεδιασμένη.
Τα φτερά επανήλθαν στη θέση τους και μαζί τους η πραγματικότητα της ανηφορικής πορείας: Στο δρόμο που το ένα καφέ διαδέχεται ταχύτατα το άλλο και ενώ όλα τα καφέ της πόλης είχαν μια μέτρια κίνηση υπήρχε ένα που έσφυζε από ζωή χωρίς να δείχνει και πολύ διαφορετικό εκ πρώτης από τα υπόλοιπα. Η χρονοκαθυστέρηση της μικρής κλίσης έκανε το θαύμα της. Ανάμεσα από τα γεμάτα με κόσμο τραπέζια του, υπήρχε ένας κλασσικός μαυροπίνακας και με κιμωλία γραμμένο το παρακάτω:
«Δες τη ζωή σα το καρπούζι. Απόλαυσε τη γλύκα και παραμέρισε τα ενοχλητικά κουκούτσια»
Με αυτό καρφωμένο μπροστά στο μέτωπο, ούτε που αισθάνθηκα ότι η ανηφόρα ήταν παρελθόν. Οι σκέψεις με την εικόνα του καρπουζιού έγιναν καρε καρε ταινία μικρού μήκους άμεσης προβολής. Τι είδα, τι ονειρεύτηκα:
Να μελετάς με τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια και να βρίσκεις τον εύφορο τόπο που θα αφιερωθείς για τη καλλιέργεια του καρπουζιού σου.
Να σκάβεις με πάθος, βαθιά εκεί που τελικά αποφάσισες να καλλιεργήσεις. Να βρίσκεις συνεργάτες να σκάβετε μαζί. Εκεί που σταματά ο ένας να συνεχίζει ο άλλος.
Να σπέρνεις με χαμόγελο και αισιοδοξία. Να πέφτει κάτω ο σπόρος και το πρώτο πότισμα να έρχεται από το δάκρυ της υψηλής προσδοκίας σου
Να φροντίζεις με συνέπεια και πρόγραμμα την ανάπτυξη του καρπουζιού σου και να το τροφοδοτείς με καλά λόγια ακόμα και αν νομίζεις ότι εκείνο δεν σε ακούει.
Να μη χάνεις την πίστη σου στο όνειρο του καρπουζιού σου ακόμα και όταν κάτι δεν πάει καλά, ούτε όταν τα πάντα πάνε στραβά
Να αγωνιάς σε κάθε κακόβουλη ενέργεια που προσπαθεί να σταθεί εμπόδιο, να στο καταστρέψει ή να στο κλέψει.
Να το θαυμάσεις ολοκληρωμένο, ώριμο να το απολαύσεις. Είναι ο κόπος σου, είναι ο στόχος σου. Είναι το καρπούζι σου. Είναι το αποτέλεσμα, να το δρέψεις.
Και σαν έρθει η ώρα να γευτείς τη γλύκα του, κάντο χωρίς περιορισμούς και δεύτερες σκέψεις. Να ευγνωμονείς τον εαυτό σου για το δημιούργημά σου αλλά και όσους συνεργάστηκαν μαζί σου. Είναι αυτή η σύνδεση με τους υπόλοιπους μοναδικό κομμάτι ευτυχίας.
Τέλος τα κουκούτσια: Να απομονώνεις τα κουκούτσια με ωραίο τρόπο και με σεβασμό. Είναι τα λάθη σου, είναι οι δυσκολίες, είναι τα λάθη των άλλων. Για κάποιο λόγο υπήρξαν εκεί μερικές φορές και μαζεμένα. Μπορεί να φαίνονται άχρηστα μα δεν είναι. Ίσως είναι πιο χρήσιμα και από την καρδιά αυτού του καρπουζιού.
Κάποια από αυτά είναι οι σπόροι για το επόμενο καρπούζι σου.
ΛΚ
