Τις διαδρομές χαρμολύπης μην φοβάσαι
Υπάρχει μια απαραίτητη στάση στις διαδρομές με το ποδήλατο. Στο παγκάκι απέναντι από τα σκαλάκια της Ακρόπολης για μικρή ανάπαυση και παρατήρηση σε ανθρώπους και μνημεία. Έχει τόσα πολλά να δεις και να θαυμάσεις όταν είσαι στον ομφαλό της γης.
Εκεί ανθεί μια τεράστια μυρμηγκοφωλιά με τουρίστες κάθε προέλευσης που βγαίνουν, βγαίνουν ακατάπαυστα από το πουθενά και σκορπίζονται με αρμονία πέριξ ή πάνω στον ιερό βράχο. Έχει ωραίες μουσικές, έχει φως, πολύ φως, έχει ροή, ενέργεια και έμπνευση. Απλά είναι η Ακρόπολη της Ελλάδας.
Σήμερα, αρκετά πρωί για να έχει κόσμο, τα αιώνια σκαλοπάτια φάνηκαν πιο άδεια από ποτέ. Μια διαβολική ευκαιρία προέκυψε. Άνοιξα γρήγορα το κινητό, πληκτρολόγησα στο you tube τις λέξεις -κλειδιά και «Ο χορός κάτω από την Ακρόπολη» ήρθε φουριόζικα.
Μετά, σήκωσα λίγο το ύψος της οθόνης παραβάλλοντάς την με τη πραγματική σημερινή μου οπτική. Γρήγορη ματιά στην οθόνη που έχει πάρει φωτιά, μικρή παύση, βλέμμα στα άδεια σκαλοπάτια και πάλι η ίδια διαδρομή των ματιών, πάνω, κάτω.
Τρία λεπτά μουσικής και χορευτικής δημιουργίας που φάνηκαν αιώνες και ένα δευτερόλεπτο μαζί. Σύνδεση των εικόνων ο ήχος, ο αγαπημένος μουσικός ήχος που ειδικά σήμερα σε άλλαζε διάσταση. Όσο διαρκούσε αυτό, τόσο ένιωθα ότι θα δω πάλι τους ανθρώπους, θα τους ξαναζωντανέψω, θα τους μυρίσω, θα μπω και γω στο χορό.
Μπήκα τελικά, αφέθηκα να το ζήσω. Παρελθόν, παρόν και μέλλον μαζί.
Συγκινήθηκα με τα ανεπιστρεπτί χρόνια, για τους ηθοποιούς και χορευτές που δεν ζουν, για τον συνθέτη με το αθάνατο έργο, για τα ανεκπλήρωτα ή εκπληρωμένα όνειρα, για κάθε απώλεια ή γέννηση που ζω. Αναγνώρισα και την αισιοδοξία για το μέλλον, την ευγνωμοσύνη που είμαι γερός, βλέπω, αισθάνομαι και δεν είμαι αποτύπωμα ενός βίντεο.
Γέλασα κιόλας. Σκέφτηκα να πατήσω εκεί να τολμήσω να το χορέψω μόνος με το ίδιο πάθος και χαρά όπως έπραξαν εκείνοι τότε. Να το ζήσω κανονικά και όχι ηλεκτρονικά και φανταστικά, γιατί αυτή είναι η αληθινή χαρά.
Γέλασα, σκεπτόμενος τους λιγοστούς πρωινούς τουρίστες που θα με βάφτιζαν τον τρελό της Ακρόπολης. Εκεί γέλασα, γέλασα μόνος πραγματικά πολύ.
Μια τεράστια διαδρομή χαρμολύπης κράτησε 3 φωτισμένα λεπτά.
Έβαλα το σακίδιο στον ώμο και πήρα την κατηφόρα της Αρεοπαγίτου πάνω στο ακούραστο ποδηλατάκι. Το κεφάλι πήγε ασυναίσθητα ψηλά, τόσο ψηλά που νιώθεις τον αέρα πρώτα να σε βρίσκει στο λαιμό και μετά στο πρόσωπο. Από βαθιά αναδύθηκε και μια γεμάτη ανάσα που η χάρη της πυροδότησε τη λυτρωτική εκπνοή, κοντράροντας δυνατά τον φρέσκο αέρα.
Τις διαδρομές χαρμολύπης μην τις φοβάσαι, να τις επιδιώκεις. Φοβού τις διαδρομές μόνο χαράς και μόνο λύπης.
Εκεί ανθεί μια τεράστια μυρμηγκοφωλιά με τουρίστες κάθε προέλευσης που βγαίνουν, βγαίνουν ακατάπαυστα από το πουθενά και σκορπίζονται με αρμονία πέριξ ή πάνω στον ιερό βράχο. Έχει ωραίες μουσικές, έχει φως, πολύ φως, έχει ροή, ενέργεια και έμπνευση. Απλά είναι η Ακρόπολη της Ελλάδας.
Σήμερα, αρκετά πρωί για να έχει κόσμο, τα αιώνια σκαλοπάτια φάνηκαν πιο άδεια από ποτέ. Μια διαβολική ευκαιρία προέκυψε. Άνοιξα γρήγορα το κινητό, πληκτρολόγησα στο you tube τις λέξεις -κλειδιά και «Ο χορός κάτω από την Ακρόπολη» ήρθε φουριόζικα.
Μετά, σήκωσα λίγο το ύψος της οθόνης παραβάλλοντάς την με τη πραγματική σημερινή μου οπτική. Γρήγορη ματιά στην οθόνη που έχει πάρει φωτιά, μικρή παύση, βλέμμα στα άδεια σκαλοπάτια και πάλι η ίδια διαδρομή των ματιών, πάνω, κάτω.
Τρία λεπτά μουσικής και χορευτικής δημιουργίας που φάνηκαν αιώνες και ένα δευτερόλεπτο μαζί. Σύνδεση των εικόνων ο ήχος, ο αγαπημένος μουσικός ήχος που ειδικά σήμερα σε άλλαζε διάσταση. Όσο διαρκούσε αυτό, τόσο ένιωθα ότι θα δω πάλι τους ανθρώπους, θα τους ξαναζωντανέψω, θα τους μυρίσω, θα μπω και γω στο χορό.
Μπήκα τελικά, αφέθηκα να το ζήσω. Παρελθόν, παρόν και μέλλον μαζί.
Συγκινήθηκα με τα ανεπιστρεπτί χρόνια, για τους ηθοποιούς και χορευτές που δεν ζουν, για τον συνθέτη με το αθάνατο έργο, για τα ανεκπλήρωτα ή εκπληρωμένα όνειρα, για κάθε απώλεια ή γέννηση που ζω. Αναγνώρισα και την αισιοδοξία για το μέλλον, την ευγνωμοσύνη που είμαι γερός, βλέπω, αισθάνομαι και δεν είμαι αποτύπωμα ενός βίντεο.
Γέλασα κιόλας. Σκέφτηκα να πατήσω εκεί να τολμήσω να το χορέψω μόνος με το ίδιο πάθος και χαρά όπως έπραξαν εκείνοι τότε. Να το ζήσω κανονικά και όχι ηλεκτρονικά και φανταστικά, γιατί αυτή είναι η αληθινή χαρά.
Γέλασα, σκεπτόμενος τους λιγοστούς πρωινούς τουρίστες που θα με βάφτιζαν τον τρελό της Ακρόπολης. Εκεί γέλασα, γέλασα μόνος πραγματικά πολύ.
Μια τεράστια διαδρομή χαρμολύπης κράτησε 3 φωτισμένα λεπτά.
Έβαλα το σακίδιο στον ώμο και πήρα την κατηφόρα της Αρεοπαγίτου πάνω στο ακούραστο ποδηλατάκι. Το κεφάλι πήγε ασυναίσθητα ψηλά, τόσο ψηλά που νιώθεις τον αέρα πρώτα να σε βρίσκει στο λαιμό και μετά στο πρόσωπο. Από βαθιά αναδύθηκε και μια γεμάτη ανάσα που η χάρη της πυροδότησε τη λυτρωτική εκπνοή, κοντράροντας δυνατά τον φρέσκο αέρα.
Τις διαδρομές χαρμολύπης μην τις φοβάσαι, να τις επιδιώκεις. Φοβού τις διαδρομές μόνο χαράς και μόνο λύπης.
