Τι θα γίνω σαν μεγαλώσω
Είχα βγει στο πίσω μπαλκόνι του σπιτιού να τηλεφωνήσω, γλιστρώντας από την οχλαγωγία των αγοριών που βρίσκουν πάντα ελκυστικό να φιλονικούν –μοιάζει με μικρό χάος αυτό- όταν με βλέπουν με το κινητό στο χέρι. Αμ δεν θα τους κάνω τη χάρη.
Είναι απογευματάκι αυτών των παρετατεμένων αλκυονίδων ημερών και στο απέναντι μπαλκόνι υπάρχει κινητικότητα με τη συμπαθητική κοπελίτσα που τινάζει τα χαλιά της. Όμως το δεξί της χέρι δεν κρατούσε μόνο την άκρη του λεπτού χαλιού, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά και το κινητό της τηλέφωνο με τα πολύχρωμα καλώδιά του να καταλήγουν στ΄ αυτιά της. Και η κουβέντα της καλά κρατούσε.
Μια του κλέφτη (τίναγμα), δυο του κλέφτη και στο τρίτο τελικό χτύπημα –όσοι τινάζουν θα θυμηθούν αυτή τη κλιμάκωση χτυπημάτων στα κάγκελα- η δεξιά της πλευρά λύγισε, το μεν χαλί κρατήθηκε με το αριστερό χέρι, το δε κινητό έφυγε στο κενό διαγράφοντας μια ωραιότατη πιρουέτα πριν πέσει στον μικρό κήπο που είναι στο ενδιάμεσο των δυο σπιτιών.
Μαζί με τον θόρυβο μιας συσκευής που διαλύεται πέφτοντας από τον πρώτο όροφο σε τσιμεντένια γωνία ακούγεται και το απεγνωσμένο διπλό ΌχιιιιιιιΌχιιιιιιι! Συνοδευτικά και μια μούντζα στον εαυτό της, καιρό είχα να το δω αυτό.
Έμεινε για λίγο αποσβολωμένη μόνο με τα ακουστικά στα αυτιά, το γνωστό χαλί στο αριστερό χέρι και ένα χαμένο βλέμμα να κοιτά μια κάτω και μια προς εμένα, αναζητώντας μια μικρή συμπόνοια.
Ακόμα και να τινάξεις τα χαλιά ή να απλώσεις, προέκταση του χεριού σου έχει γίνει. Ο χρόνος της εξάρτησης γιγαντώνεται και η μικρή συσκευή σε ακολουθεί παντού. Και όχι μόνο εσένα αλλά και μένα. Ίσως το κλειδί της αποδοτικότητάς μας αλλά και της ουσιαστικής επικοινωνίας το έχουμε κλέψει εμείς οι ίδιοι.
Και όχι μόνο στα χαλιά. Το τακτοποιείς ακριβώς δίπλα στα μαχαιροπήρουνα του Κυριακάτικου οικογενειακού τραπεζιού. Και αν χτυπήσει -που θα χτυπήσει αν ο άλλος ξέρει ότι είσαι ανά πάσα ώρα και στιγμή διαθέσιμος- εσύ θα απαντήσεις. Και κάθε φορά που απαντάς, δηλώνεις μια άλλη προτεραιότητα που σίγουρα δεν είναι οι άνθρωποι γύρω από το τραπέζι. Δηλώνεις με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι η οικογενειακή στιγμή μικρή αξία έχει για σένα.
Και, είναι η ώρα να συγκεντρωθείς στην εργασία σου. Το έχεις κολλητά στο πληκτρολόγιο που γράφεις, στη δόνηση τάχα μου για να μην σε ενοχλεί, αλλά μόνο ένα ζιζάνιο που σε αναστατώνει είναι. Οι έρευνες λένε ότι χρειάζεσαι 19 λεπτά για να επανέλθεις πλήρως στο πνευματικό επίπεδο που είχες πριν δονηθεί το μυαλό σου από ένα μήνυμα στο viber.
Είσαι και πολύ κοινωνικός και συμμετέχεις σε μερικές ομάδες στο μεσεντζερ για να μην χάνεις επεισόδια. Χάνεις όμως τα πραγματικά επεισόδια της ζωής σου. ¨Όλα ταυτόχρονα δεν γίνονται, όλα ταυτόχρονα δεν απολαμβάνονται το ίδιο καλά.
Οδηγείς να πας σπίτι και δεν σου αρκεί μόνο να μιλάς αλλά θέλεις να στέλνεις και μηνύματα. Έτσι απλά, η ικανότητά σου στην ασφαλή οδήγηση πέφτει 40% κάτω. Και το ατύχημα είναι πια μια πιθανή εκδοχή. Η στατιστική είναι αμείλικτη και δεν χωρά συναισθηματισμούς.
Φτάνει και να συναντήσεις φίλους και φίλες. Αποφασίζεις να το θρονιάσεις δίπλα σου, παρείσακτο κομμάτι της πραγματικής παρέας και να το τσεκάρεις κάθε 2 λεπτά. Μα πόσες φορές νομίζεις ότι θα τους ξαναβρείς έτσι μαζεμένους όλους μαζί αυτούς τους καλούς φίλους;
Αλλά και μόνος που είσαι ξάπλα στον καναπέ, πάλι με αυτό γεμίζεις τις μέρες και νύχτες σου. Μόνη έννοια μην μείνεις από μπαταρία ξεβολευτείς και σηκωθείς χάνοντας το σερφάρισμα και κάθε πιθανό ή απίθανο σχόλιο κυκλοφορεί στο ίνστα.
Οι πολύ πετυχημένοι άνθρωποι που γνωρίζω έχουν μια δεξιότητα παραπάνω, Απλά κλείνουν το τηλέφωνο, ή απαντούν όποτε έχουν αποφασίσει ότι είναι ώρα να πράξουν έτσι. Όσο πιο πολύ απομακρύνεσαι, τόσο αυτό γίνεται ένα εκπληκτικό εργαλείο στη ζωή σου.
Όσο πιο πολύ κλειστή είναι η οθόνη τόσο το κεφάλι κοιτά εμπρός και ψηλά, στην ομορφιά και την ασχήμια, γιατί για να αναγνωρίζεις την ομορφιά χρειάζεται να εντοπίσεις και τα άσχημα που κυκλοφορούν. Όσο πιο πολύ κλειστή είναι η οθόνη που είναι κολλημένη στην παλάμη τόσο πιο εύκολο γίνεται το πνευματικό ή όποιο άλλο έργο θέλεις να παράξεις.
Ένας καλός φίλος βρήκε έναν τεχνητό τρόπο να μάθει την αλήθεια του. Κάθε φορά που ακούει το κάλεσμα, ρωτάει τον εαυτό του ποιά είναι η πραγματική προτεραιότητα εκείνη τη στιγμή. Ο ήχος γίνεται η αφύπνισή του. Να το σηκώσει ή όχι; Τι έχει πραγματική αξία;
-Δείξε μου πως ακούς το κινητό σου να σου πω ποιος είσαι ή ποιος θα γίνεις, λέει και ξαναλέει.
Εσύ τι θέλεις να γίνεις σαν μεγαλώσεις λίγο ακόμα;
Είναι απογευματάκι αυτών των παρετατεμένων αλκυονίδων ημερών και στο απέναντι μπαλκόνι υπάρχει κινητικότητα με τη συμπαθητική κοπελίτσα που τινάζει τα χαλιά της. Όμως το δεξί της χέρι δεν κρατούσε μόνο την άκρη του λεπτού χαλιού, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά και το κινητό της τηλέφωνο με τα πολύχρωμα καλώδιά του να καταλήγουν στ΄ αυτιά της. Και η κουβέντα της καλά κρατούσε.
Μια του κλέφτη (τίναγμα), δυο του κλέφτη και στο τρίτο τελικό χτύπημα –όσοι τινάζουν θα θυμηθούν αυτή τη κλιμάκωση χτυπημάτων στα κάγκελα- η δεξιά της πλευρά λύγισε, το μεν χαλί κρατήθηκε με το αριστερό χέρι, το δε κινητό έφυγε στο κενό διαγράφοντας μια ωραιότατη πιρουέτα πριν πέσει στον μικρό κήπο που είναι στο ενδιάμεσο των δυο σπιτιών.
Μαζί με τον θόρυβο μιας συσκευής που διαλύεται πέφτοντας από τον πρώτο όροφο σε τσιμεντένια γωνία ακούγεται και το απεγνωσμένο διπλό ΌχιιιιιιιΌχιιιιιιι! Συνοδευτικά και μια μούντζα στον εαυτό της, καιρό είχα να το δω αυτό.
Έμεινε για λίγο αποσβολωμένη μόνο με τα ακουστικά στα αυτιά, το γνωστό χαλί στο αριστερό χέρι και ένα χαμένο βλέμμα να κοιτά μια κάτω και μια προς εμένα, αναζητώντας μια μικρή συμπόνοια.
Ακόμα και να τινάξεις τα χαλιά ή να απλώσεις, προέκταση του χεριού σου έχει γίνει. Ο χρόνος της εξάρτησης γιγαντώνεται και η μικρή συσκευή σε ακολουθεί παντού. Και όχι μόνο εσένα αλλά και μένα. Ίσως το κλειδί της αποδοτικότητάς μας αλλά και της ουσιαστικής επικοινωνίας το έχουμε κλέψει εμείς οι ίδιοι.
Και όχι μόνο στα χαλιά. Το τακτοποιείς ακριβώς δίπλα στα μαχαιροπήρουνα του Κυριακάτικου οικογενειακού τραπεζιού. Και αν χτυπήσει -που θα χτυπήσει αν ο άλλος ξέρει ότι είσαι ανά πάσα ώρα και στιγμή διαθέσιμος- εσύ θα απαντήσεις. Και κάθε φορά που απαντάς, δηλώνεις μια άλλη προτεραιότητα που σίγουρα δεν είναι οι άνθρωποι γύρω από το τραπέζι. Δηλώνεις με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι η οικογενειακή στιγμή μικρή αξία έχει για σένα.
Και, είναι η ώρα να συγκεντρωθείς στην εργασία σου. Το έχεις κολλητά στο πληκτρολόγιο που γράφεις, στη δόνηση τάχα μου για να μην σε ενοχλεί, αλλά μόνο ένα ζιζάνιο που σε αναστατώνει είναι. Οι έρευνες λένε ότι χρειάζεσαι 19 λεπτά για να επανέλθεις πλήρως στο πνευματικό επίπεδο που είχες πριν δονηθεί το μυαλό σου από ένα μήνυμα στο viber.
Είσαι και πολύ κοινωνικός και συμμετέχεις σε μερικές ομάδες στο μεσεντζερ για να μην χάνεις επεισόδια. Χάνεις όμως τα πραγματικά επεισόδια της ζωής σου. ¨Όλα ταυτόχρονα δεν γίνονται, όλα ταυτόχρονα δεν απολαμβάνονται το ίδιο καλά.
Οδηγείς να πας σπίτι και δεν σου αρκεί μόνο να μιλάς αλλά θέλεις να στέλνεις και μηνύματα. Έτσι απλά, η ικανότητά σου στην ασφαλή οδήγηση πέφτει 40% κάτω. Και το ατύχημα είναι πια μια πιθανή εκδοχή. Η στατιστική είναι αμείλικτη και δεν χωρά συναισθηματισμούς.
Φτάνει και να συναντήσεις φίλους και φίλες. Αποφασίζεις να το θρονιάσεις δίπλα σου, παρείσακτο κομμάτι της πραγματικής παρέας και να το τσεκάρεις κάθε 2 λεπτά. Μα πόσες φορές νομίζεις ότι θα τους ξαναβρείς έτσι μαζεμένους όλους μαζί αυτούς τους καλούς φίλους;
Αλλά και μόνος που είσαι ξάπλα στον καναπέ, πάλι με αυτό γεμίζεις τις μέρες και νύχτες σου. Μόνη έννοια μην μείνεις από μπαταρία ξεβολευτείς και σηκωθείς χάνοντας το σερφάρισμα και κάθε πιθανό ή απίθανο σχόλιο κυκλοφορεί στο ίνστα.
Οι πολύ πετυχημένοι άνθρωποι που γνωρίζω έχουν μια δεξιότητα παραπάνω, Απλά κλείνουν το τηλέφωνο, ή απαντούν όποτε έχουν αποφασίσει ότι είναι ώρα να πράξουν έτσι. Όσο πιο πολύ απομακρύνεσαι, τόσο αυτό γίνεται ένα εκπληκτικό εργαλείο στη ζωή σου.
Όσο πιο πολύ κλειστή είναι η οθόνη τόσο το κεφάλι κοιτά εμπρός και ψηλά, στην ομορφιά και την ασχήμια, γιατί για να αναγνωρίζεις την ομορφιά χρειάζεται να εντοπίσεις και τα άσχημα που κυκλοφορούν. Όσο πιο πολύ κλειστή είναι η οθόνη που είναι κολλημένη στην παλάμη τόσο πιο εύκολο γίνεται το πνευματικό ή όποιο άλλο έργο θέλεις να παράξεις.
Ένας καλός φίλος βρήκε έναν τεχνητό τρόπο να μάθει την αλήθεια του. Κάθε φορά που ακούει το κάλεσμα, ρωτάει τον εαυτό του ποιά είναι η πραγματική προτεραιότητα εκείνη τη στιγμή. Ο ήχος γίνεται η αφύπνισή του. Να το σηκώσει ή όχι; Τι έχει πραγματική αξία;
-Δείξε μου πως ακούς το κινητό σου να σου πω ποιος είσαι ή ποιος θα γίνεις, λέει και ξαναλέει.
Εσύ τι θέλεις να γίνεις σαν μεγαλώσεις λίγο ακόμα;
