Συρόμενες πόρτες
Στα τέλη της δεκαετίας του 90, είχε κάνει πάταγο η ταινία Sliding doors. Πως η στιγμή που σταματάει ο χρόνος για να προλάβεις τις συρόμενες πόρτες ενός τρένου μπορεί να αλλάξει πλήρως το ρου της ζωής σου.
Η Έλεν παίρνει το τρένο, βρίσκει το φίλο της να την απατά, χωρίζει, ερωτεύεται έναν άλλο άνδρα, φτιάχνει μια νέα καριέρα. Η Έλεν χάνει το τρένο, δεν καταλαβαίνει ότι ο φίλος της την απατά, μένει έγκυος. Μια σπουδή για το πώς μια χρονική καθυστέρηση ενός δευτερολέπτου μπορεί να αλλάξει ριζικά τη ζωή ενός ατόμου..
Πρόλαβες, κράτησες ανθεκτικά τις πόρτες και τελικά μπήκες στο τρένο; Να μια εκδοχή της ζωής σου. Δεν πρόλαβες; Να μια άλλη ζωή με ανατροπές και νέες αλήθειες. Το έργο φώτιζε εντυπωσιακά και τις δυο περιπτώσεις. Φαινόταν ασύλληπτο τότε πως μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου αρκούσαν να προσφέρουν μια πλήρως αντιθετική ζωή
Το θέμα είναι ότι στη πραγματική και όχι στη κινηματογραφική ζωή, συνήθως αξιολογείς αυτά που τελικά ζεις, αυτά που σου συμβαίνουν. Υπάρχουν όμως και πολλά περιστατικά ακραία ή λιγότερο ακραία, που σου θυμίζουν ότι κάπως αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα.
Η ΠΤΗΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΣΓΕΙΩΘΗΚΕ ΠΟΤΕ
Ποιος δεν είχε ακούσει αυτή την συγκλονιστική ιστορία του Αντώνη Μαυρόπουλου, ποιος δεν την είχε αναπαράγει στις παρέες εκείνων των ημερών. Ας τη θυμηθούμε όπως την περιέγραψε ο ίδιος με το χέρι του τρεμάμενο (το φαντάζομαι) να χτυπάει τα πλήκτρα του υπολογιστή του. Επίσης, ας θυμηθούμε και μερικά ακόμα που ακολουθούν αυτής της περιγραφής:
(Πόστ Αντώνη Μαυρόπουλου λίγα λεπτά αφότου έμαθε ότι η πτήση που μόλις έχασε στο Ναιρόμπι, οδήγησε 157 συνεπιβάτες του στον θάνατο)
Κυριακή 10/3/2019, 13:00 Αντίς Αμπέμπα, Αιθιοπία
"10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019 - Η ΤΥΧΕΡΗ ΜΟΥ ΜΕΡΑ
Τρέχοντας να προλάβω την πτήση ΕΤ 302 Αντίς Αμπέμπα - Ναϊρόμπι, που συνετρίβη 6 λεπτά μετά την απογείωση της, είχα τα νεύρα μου γιατί δεν υπήρχε κανείς να με βοηθήσει να πάω γρήγορα. Την έχασα για δυο λεπτά, όταν έφτασα είχε κλείσει η επιβίβαση και έβλεπα τους τελευταίους επιβάτες στη φυσούνα να μπαίνουν μέσα - φώναζα να με βάλουν κι εμένα αλλά δεν το επέτρεψαν. Στην πραγματικότητα, την πτήση την έχασα διότι δεν είχα δώσει βαλίτσα (αλλιώς θα με περίμεναν για 10-15 λεπτά η και παραπάνω, διότι το να βρεθεί μια βαλίτσα φορτωμένη θέλει τουλάχιστον 40 λεπτά). Επίσης, όπως έμαθα αργότερα, την έχασα γιατί βγήκα πρώτος και πολύ γρήγορα από το αεροπλάνο και ο connection Ambassador που ήρθε να με παραλάβει δεν με βρήκε.
Οι άνθρωποι του αεροδρομίου, ευγενέστατοι, με προώθησαν στην επόμενη πτήση που θα έφευγε στις 11:20, μου ζήτησαν συγνώμη για την ταλαιπωρία και με μετέφεραν σε ένα ωραίο lounge για την τρίωρη αναμονή.
Στις 10:50, καθώς επιβιβαζόμουν στην επόμενη πτήση, δυο σεκιουριτάδες με ενημέρωσαν ότι για λόγους ασφάλειας που θα μου εξηγήσει κάποιος ανώτερος αξιωματικός, δεν θα επιτρέψουν την επιβίβαση μου. Στις έντονες διαμαρτυρίες μου δεν άφησαν κανένα περιθώριο συζήτησης και με οδήγησαν στον ανώτερο τους, στο αστυνομικό τμήμα του αεροδρομίου.
Αυτός μου είπε ευγενικά να μη διαμαρτύρομαι και να πω ευχαριστώ στο Θεό, διότι είμαι ο μοναδικός επιβάτης που δεν μπήκε στην πτήση ΕΤ 302 η οποία αγνοείται. Και ότι αυτός ήταν ο λόγος που δεν μπορούν να με αφήσουν να φύγω, μέχρι να εξακριβωθεί ποιος είμαι, γιατί δεν μπήκα στην πτήση και τα σχετικά. Στην αρχή νόμιζα ότι έλεγε ψέμματα, ωστόσο το ύφος του δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφιβολίας.
Ένιωσα να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια μου, αλλά επανήλθα σε 1-2 δευτερόλεπτα γιατί σκέφτηκα ότι κάτι άλλο θα συμβαίνει, κάποιο πρόβλημα επικοινωνίας ίσως. Οι άνθρωποι ήταν ευγενέστατοι, ρώτησαν ότι έπρεπε να ρωτήσουν, εξακρίβωσαν τα στοιχεία μου και με άφησαν να περιμένω.
Με έβαλαν να καθίσω σε ένα σαλόνι και μου είπαν να περιμένω εκεί μέχρι να με ειδοποιήσουν.
Έψαχνα στο διαδίκτυο να βρω στοιχεία για την πτήση, φίλοι από το Ναϊρόμπι με ενημέρωσαν ότι 30 λεπτά μετά την αναμενόμενη ώρα δεν είχε προσγειωθεί και δεν υπήρχαν πληροφορίες για την τύχη της και ξαφνικά κόβονται και όλα τα WiFi του αεροδρομίου.
Ευτυχώς υπάρχουν και τα SMS - από στενό φίλο έμαθα ότι η πτήση συνετρίβη σχεδόν μόλις απογειώθηκε και ότι το θέμα έβγαινε στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης.
Τότε κατάλαβα ότι πρέπει αμέσως να επικοινωνήσω με τους δικούς μου ανθρώπους και να τους πω ότι δεν ήμουν μέσα και ότι για δυο μικρές τυχαίες συγκυρίες έχασα την πτήση - τη στιγμή που έκανα αυτή τη σκέψη κατέρρευσα γιατί τότε ακριβώς κατάλαβα ποσο τυχερός στάθηκα.
Αυτό το κείμενο το έγραψα για να διαχειριστώ το σοκ μου. Το ποστάρω γιατί θέλω να πω σε όλους ότι τα αόρατα και αδιόρατα νηματίδια της τύχης, οι εκτός πλάνου συγκυρίες πλέκουν τον ιστό στον οποίο είναι πιασμένη η ζωή μας. Είναι εκατομμύρια μικρές κλωστές που σχεδόν ποτέ δεν τις αισθανόμαστε - αλλά μια να σπάσει αρκεί για να ξηλωθεί όλος ο ιστός ακαριαία.
Πραγματικά, είναι η πρώτη φορά που χαίρομαι τόσο πολύ που έγραψα ένα ποστ και είμαι ευγνώμων που ζω και που έχω τόσους φίλους που με έκαναν να νιώσω την αγάπη τους - φιλιά σε όλους και ένα θερμό ευχαριστώ για τη συγκινητική συμπαράσταση σας. Ειδική εύφημος μνεία για την έγκαιρη επέμβαση και υποστήριξη στους Jeroen Par Dijk Panos Fragiadakis Haris Kamariotakis και ένα μεγάλο συγνώμη στην οικογένεια μου για το σοκ που εζησαν.
Maybe not too old to rock n roll - but certainly too young to die...
Κυριακή 10/3/2019, 13:00 Αντίς Αμπέμπα, Αιθιοπία
(Το ποστ ανέβηκε από το Ναϊρόμπι στο οποίο έφτασα τελικά)"
Ο Αντώνης ήταν -ευτυχώς για εκείνον- ο μοναδικός που κάποια αόρατη ή αδιόρατη δύναμη τον κράτησε πίσω. Οι υπόλοιποι δυστυχώς δεν έζησαν κάποιο μικρό απρόοπτο που να τους κρατήσει έξω από τις πόρτες του μοιραίου αεροπλάνου.
Ας φωτίσουμε κάτι άλλο, πιο συγκλονιστικό:
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΑΤΜΑΝΟΓΛΟΥ
Λίγο καιρό πιο πριν τον Φεβρουάριο του 2017 μια άλλη ιστορία τάραξε την ελληνική καθημερινότητα με τραγική κατάληξη. Ο Υπάτιος Πατμάνογλου άφησε για λίγα λεπτά της ώρας την οικογένεια του στο πάρκιν της εθνικής οδού για να επισκεφθεί την τουαλέτα. Όταν γύρισε έντρομος από τον τρομερό θόρυβο που άκουσε, βρήκε σύζυγο και το τρίχρονο αγόρι του εξαϋλωμένους σχεδόν από το ασύλληπτο χτύπημα της μαύρης πόρσε που καρφώθηκε πάνω τους με 320 χιλιόμετρα/ώρα.
Πόσες χιλιάδες συμπτώσεις από το πρωί εκείνης της ημέρας συνέβησαν στην άτυχη οικογένεια Πατμάνογλου για να παρκάρει εκείνο το δευτερόλεπτο σε εκείνο το σημείο. Ίσως για λόγους εντοπισμού της τραγικότητας θα μπορούσε να αποδοθεί και σε ένα παραπάνω ποτήρι νερό και τη χρήση της τουαλέτας. Ίσως σε ένα χαμένο φανάρι λίγα χιλιόμετρα πιο πριν, μπορεί σε ένα τηλεφώνημα που καθυστέρησε τη πορεία της οικογένειας. Μικρή σημασία έχει, όμως είναι συγκλονιστικό πως δημιουργείται μια συγκυρία στιγμών από το τίποτα.
Είναι τα αόρατα και αδιόρατα νηματίδια της τύχης, οι εκτός πλάνου συγκυρίες όπως περιέγραψε ο Μαυρόπουλος πιο πάνω που πλέκουν τον ιστό στον οποίο είναι πιασμένη η ζωή μας. Δεκάδες μας συμβαίνουν καθημερινά που διορθώνουν πορείες και χρόνους εκτός πλάνου και ρουτίνας. Άλλα μας πάνε μπροστά ή πολύ μπροστά, άλλα λίγο πίσω ή μας συγκλονίζουν συθέμελα.
Πολλές αναγνώσεις μπορούν να έχουν οι ιστορίες μας. Για την ώρα διαλέγω δυο:
Να έχουμε την ευφυΐα να παίρνουμε τα μηνύματα από τις εμπειρίες των άλλων και να μην περιμένουμε να μας συμβεί κάτι που θα μας επαναπροσδιορίσει ώστε να αξιολογήσουμε όσα έχουμε.
Επίσης, να ευγνωμονούμε κάθε στιγμή που είμαστε καλά, να ζούμε με συγκλονιστικό τρόπο γιατί κάθε δευτερόλεπτο είναι σπουδαίο, ανεπανάληπτο και πολύτιμο
ΛΚ
Η Έλεν παίρνει το τρένο, βρίσκει το φίλο της να την απατά, χωρίζει, ερωτεύεται έναν άλλο άνδρα, φτιάχνει μια νέα καριέρα. Η Έλεν χάνει το τρένο, δεν καταλαβαίνει ότι ο φίλος της την απατά, μένει έγκυος. Μια σπουδή για το πώς μια χρονική καθυστέρηση ενός δευτερολέπτου μπορεί να αλλάξει ριζικά τη ζωή ενός ατόμου..
Πρόλαβες, κράτησες ανθεκτικά τις πόρτες και τελικά μπήκες στο τρένο; Να μια εκδοχή της ζωής σου. Δεν πρόλαβες; Να μια άλλη ζωή με ανατροπές και νέες αλήθειες. Το έργο φώτιζε εντυπωσιακά και τις δυο περιπτώσεις. Φαινόταν ασύλληπτο τότε πως μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου αρκούσαν να προσφέρουν μια πλήρως αντιθετική ζωή
Το θέμα είναι ότι στη πραγματική και όχι στη κινηματογραφική ζωή, συνήθως αξιολογείς αυτά που τελικά ζεις, αυτά που σου συμβαίνουν. Υπάρχουν όμως και πολλά περιστατικά ακραία ή λιγότερο ακραία, που σου θυμίζουν ότι κάπως αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα.
Η ΠΤΗΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΣΓΕΙΩΘΗΚΕ ΠΟΤΕ
Ποιος δεν είχε ακούσει αυτή την συγκλονιστική ιστορία του Αντώνη Μαυρόπουλου, ποιος δεν την είχε αναπαράγει στις παρέες εκείνων των ημερών. Ας τη θυμηθούμε όπως την περιέγραψε ο ίδιος με το χέρι του τρεμάμενο (το φαντάζομαι) να χτυπάει τα πλήκτρα του υπολογιστή του. Επίσης, ας θυμηθούμε και μερικά ακόμα που ακολουθούν αυτής της περιγραφής:
(Πόστ Αντώνη Μαυρόπουλου λίγα λεπτά αφότου έμαθε ότι η πτήση που μόλις έχασε στο Ναιρόμπι, οδήγησε 157 συνεπιβάτες του στον θάνατο)
Κυριακή 10/3/2019, 13:00 Αντίς Αμπέμπα, Αιθιοπία
"10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019 - Η ΤΥΧΕΡΗ ΜΟΥ ΜΕΡΑ
Τρέχοντας να προλάβω την πτήση ΕΤ 302 Αντίς Αμπέμπα - Ναϊρόμπι, που συνετρίβη 6 λεπτά μετά την απογείωση της, είχα τα νεύρα μου γιατί δεν υπήρχε κανείς να με βοηθήσει να πάω γρήγορα. Την έχασα για δυο λεπτά, όταν έφτασα είχε κλείσει η επιβίβαση και έβλεπα τους τελευταίους επιβάτες στη φυσούνα να μπαίνουν μέσα - φώναζα να με βάλουν κι εμένα αλλά δεν το επέτρεψαν. Στην πραγματικότητα, την πτήση την έχασα διότι δεν είχα δώσει βαλίτσα (αλλιώς θα με περίμεναν για 10-15 λεπτά η και παραπάνω, διότι το να βρεθεί μια βαλίτσα φορτωμένη θέλει τουλάχιστον 40 λεπτά). Επίσης, όπως έμαθα αργότερα, την έχασα γιατί βγήκα πρώτος και πολύ γρήγορα από το αεροπλάνο και ο connection Ambassador που ήρθε να με παραλάβει δεν με βρήκε.
Οι άνθρωποι του αεροδρομίου, ευγενέστατοι, με προώθησαν στην επόμενη πτήση που θα έφευγε στις 11:20, μου ζήτησαν συγνώμη για την ταλαιπωρία και με μετέφεραν σε ένα ωραίο lounge για την τρίωρη αναμονή.
Στις 10:50, καθώς επιβιβαζόμουν στην επόμενη πτήση, δυο σεκιουριτάδες με ενημέρωσαν ότι για λόγους ασφάλειας που θα μου εξηγήσει κάποιος ανώτερος αξιωματικός, δεν θα επιτρέψουν την επιβίβαση μου. Στις έντονες διαμαρτυρίες μου δεν άφησαν κανένα περιθώριο συζήτησης και με οδήγησαν στον ανώτερο τους, στο αστυνομικό τμήμα του αεροδρομίου.
Αυτός μου είπε ευγενικά να μη διαμαρτύρομαι και να πω ευχαριστώ στο Θεό, διότι είμαι ο μοναδικός επιβάτης που δεν μπήκε στην πτήση ΕΤ 302 η οποία αγνοείται. Και ότι αυτός ήταν ο λόγος που δεν μπορούν να με αφήσουν να φύγω, μέχρι να εξακριβωθεί ποιος είμαι, γιατί δεν μπήκα στην πτήση και τα σχετικά. Στην αρχή νόμιζα ότι έλεγε ψέμματα, ωστόσο το ύφος του δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφιβολίας.
Ένιωσα να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια μου, αλλά επανήλθα σε 1-2 δευτερόλεπτα γιατί σκέφτηκα ότι κάτι άλλο θα συμβαίνει, κάποιο πρόβλημα επικοινωνίας ίσως. Οι άνθρωποι ήταν ευγενέστατοι, ρώτησαν ότι έπρεπε να ρωτήσουν, εξακρίβωσαν τα στοιχεία μου και με άφησαν να περιμένω.
Με έβαλαν να καθίσω σε ένα σαλόνι και μου είπαν να περιμένω εκεί μέχρι να με ειδοποιήσουν.
Έψαχνα στο διαδίκτυο να βρω στοιχεία για την πτήση, φίλοι από το Ναϊρόμπι με ενημέρωσαν ότι 30 λεπτά μετά την αναμενόμενη ώρα δεν είχε προσγειωθεί και δεν υπήρχαν πληροφορίες για την τύχη της και ξαφνικά κόβονται και όλα τα WiFi του αεροδρομίου.
Ευτυχώς υπάρχουν και τα SMS - από στενό φίλο έμαθα ότι η πτήση συνετρίβη σχεδόν μόλις απογειώθηκε και ότι το θέμα έβγαινε στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης.
Τότε κατάλαβα ότι πρέπει αμέσως να επικοινωνήσω με τους δικούς μου ανθρώπους και να τους πω ότι δεν ήμουν μέσα και ότι για δυο μικρές τυχαίες συγκυρίες έχασα την πτήση - τη στιγμή που έκανα αυτή τη σκέψη κατέρρευσα γιατί τότε ακριβώς κατάλαβα ποσο τυχερός στάθηκα.
Αυτό το κείμενο το έγραψα για να διαχειριστώ το σοκ μου. Το ποστάρω γιατί θέλω να πω σε όλους ότι τα αόρατα και αδιόρατα νηματίδια της τύχης, οι εκτός πλάνου συγκυρίες πλέκουν τον ιστό στον οποίο είναι πιασμένη η ζωή μας. Είναι εκατομμύρια μικρές κλωστές που σχεδόν ποτέ δεν τις αισθανόμαστε - αλλά μια να σπάσει αρκεί για να ξηλωθεί όλος ο ιστός ακαριαία.
Πραγματικά, είναι η πρώτη φορά που χαίρομαι τόσο πολύ που έγραψα ένα ποστ και είμαι ευγνώμων που ζω και που έχω τόσους φίλους που με έκαναν να νιώσω την αγάπη τους - φιλιά σε όλους και ένα θερμό ευχαριστώ για τη συγκινητική συμπαράσταση σας. Ειδική εύφημος μνεία για την έγκαιρη επέμβαση και υποστήριξη στους Jeroen Par Dijk Panos Fragiadakis Haris Kamariotakis και ένα μεγάλο συγνώμη στην οικογένεια μου για το σοκ που εζησαν.
Maybe not too old to rock n roll - but certainly too young to die...
Κυριακή 10/3/2019, 13:00 Αντίς Αμπέμπα, Αιθιοπία
(Το ποστ ανέβηκε από το Ναϊρόμπι στο οποίο έφτασα τελικά)"
Ο Αντώνης ήταν -ευτυχώς για εκείνον- ο μοναδικός που κάποια αόρατη ή αδιόρατη δύναμη τον κράτησε πίσω. Οι υπόλοιποι δυστυχώς δεν έζησαν κάποιο μικρό απρόοπτο που να τους κρατήσει έξω από τις πόρτες του μοιραίου αεροπλάνου.
Ας φωτίσουμε κάτι άλλο, πιο συγκλονιστικό:
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΑΤΜΑΝΟΓΛΟΥ
Λίγο καιρό πιο πριν τον Φεβρουάριο του 2017 μια άλλη ιστορία τάραξε την ελληνική καθημερινότητα με τραγική κατάληξη. Ο Υπάτιος Πατμάνογλου άφησε για λίγα λεπτά της ώρας την οικογένεια του στο πάρκιν της εθνικής οδού για να επισκεφθεί την τουαλέτα. Όταν γύρισε έντρομος από τον τρομερό θόρυβο που άκουσε, βρήκε σύζυγο και το τρίχρονο αγόρι του εξαϋλωμένους σχεδόν από το ασύλληπτο χτύπημα της μαύρης πόρσε που καρφώθηκε πάνω τους με 320 χιλιόμετρα/ώρα.
Πόσες χιλιάδες συμπτώσεις από το πρωί εκείνης της ημέρας συνέβησαν στην άτυχη οικογένεια Πατμάνογλου για να παρκάρει εκείνο το δευτερόλεπτο σε εκείνο το σημείο. Ίσως για λόγους εντοπισμού της τραγικότητας θα μπορούσε να αποδοθεί και σε ένα παραπάνω ποτήρι νερό και τη χρήση της τουαλέτας. Ίσως σε ένα χαμένο φανάρι λίγα χιλιόμετρα πιο πριν, μπορεί σε ένα τηλεφώνημα που καθυστέρησε τη πορεία της οικογένειας. Μικρή σημασία έχει, όμως είναι συγκλονιστικό πως δημιουργείται μια συγκυρία στιγμών από το τίποτα.
Είναι τα αόρατα και αδιόρατα νηματίδια της τύχης, οι εκτός πλάνου συγκυρίες όπως περιέγραψε ο Μαυρόπουλος πιο πάνω που πλέκουν τον ιστό στον οποίο είναι πιασμένη η ζωή μας. Δεκάδες μας συμβαίνουν καθημερινά που διορθώνουν πορείες και χρόνους εκτός πλάνου και ρουτίνας. Άλλα μας πάνε μπροστά ή πολύ μπροστά, άλλα λίγο πίσω ή μας συγκλονίζουν συθέμελα.
Πολλές αναγνώσεις μπορούν να έχουν οι ιστορίες μας. Για την ώρα διαλέγω δυο:
Να έχουμε την ευφυΐα να παίρνουμε τα μηνύματα από τις εμπειρίες των άλλων και να μην περιμένουμε να μας συμβεί κάτι που θα μας επαναπροσδιορίσει ώστε να αξιολογήσουμε όσα έχουμε.
Επίσης, να ευγνωμονούμε κάθε στιγμή που είμαστε καλά, να ζούμε με συγκλονιστικό τρόπο γιατί κάθε δευτερόλεπτο είναι σπουδαίο, ανεπανάληπτο και πολύτιμο
ΛΚ
