Ρέκβιεμ για τον Mike Hulett
Ο Mike Hullet υπήρξε μια συγκλονιστική μορφή του αθλητικού κινήματος. Τον γνώρισα στην Αθήνα το 2004, τότε που ως προπονητής καθοδηγούσε με μοναδική φλόγα και μαεστρία την γυναικεία εθνική ομάδα της Αμερικής στο δημοφιλές sitting volley των παραολυμπιακών αγώνων. Εύκολα μπορούσε κάποιος να διακρίνει στη μορφή του έναν ξεχωριστό, έναν κορυφαίο.
Το πάθος του ηγέτη, η έμπνευση του καθοδηγητή, η φροντίδα και ποιοτική τροφοδοσία της ομάδας, η ευγένεια στους αγνώστους και πιο γενικά ο τρόπος που επέλεγε να ζει και να δρα δεν επέτρεπαν εκπτώσεις, παρότι το σκληρά χτυπημένο από σακχαρώδη διαβήτη σώμα του είχε πάρει από τότε φθίνουσα πορεία. Ο Mike Hullett στη διάρκεια των προηγούμενων της γνωριμίας μας χρόνων είχε υποστεί τετραπλό ακρωτηριασμό με τα 3 εξ αυτών μέλη (άνω άκρα και δεξί πόδι) ολοσχερώς απολεσθέντα. Τον ρόλο των άνω άκρων είχαν πάρει τεχνητά μέλη που κατέληγαν σε ειδικούς γάντζους-άκρα. Παρομοίως, για το αριστερό του πόδι -που επίσης ήταν ακρωτηριασμένο αλλά πιο χαμηλά- φορούσε τεχνητό μέλος. Λόγω των παραπάνω χρησιμοποιούσε ειδικό αναπηρικό καροτσάκι για τις μετακινήσεις του τις περισσότερες φορές.
Ο Mike Hulett ήταν και είναι έμπνευση ακόμα και για τους πιο εμπνευσμένους. Δεν γεννήθηκε έτσι. Γεννήθηκε και μεγάλωσε φυσιολογικά και ανακάλυψε το θέμα του στα 13 χρόνια του. Συνέχισε με πάθος τη ζωή του, έλαβε πτυχίο οικονομικών από το Πανεπιστήμιο Northwestern και άρχισε να εργάζεται ενώ παράλληλα έδινε με πάθος την αγάπη του στο βόλεϊ, παίζοντας τα περισσότερα βράδια και όλα τα σαββατοκύριακα.
Παρά την ακραία κάποια στιγμή εμφάνιση του προβλήματος, τις αλλεπάλληλες υποτροπές λόγω λοιμώξεων και τους επακόλουθους ακρωτηριασμούς, συνέχιζε να προπονεί παιδιά στη περιοχή του Σικάγου για χρόνια και μάλιστα ξεκίνησε το δικό του club, το Adversity Volleyball Club. Παράλληλα, προπονούσε τις ανδρικές εθνικές ομάδες sitting volley πριν αναλάβει να προετοιμάσει την γυναικεία ομάδα για τους παραολυμπιακούς αγώνες του 2004. Τίποτα και καμία δυσκολία δεν μπορούσε να ανατρέψει τη θέληση της προσφοράς, τη δίψα να ζήσει τη ζωή στο μάξιμουμ για τον ίδιο, τις αθλήτριές του και την αμερικάνικη σημαία. Η Εθνική Αμερικής παρέταξε το 2004 την πιο οργανωμένη ομάδα των τότε παραολυμπιακών αγώνων και αυτό ήταν έργο δικό του. Θυμάμαι, στα κρίσιμα time out των αγώνων, οι αθλήτριες κρέμονταν από το στόμα του και εκείνος είτε σχεδίαζε τακτικές στον πίνακα με το μαρκαδοράκι του σφηνωμένο στις ειδικές πτυχές των γάντζων, είτε εκτύπωνε τη στατιστική ανάλυση που ο ίδιος κατέγραφε στον υπολογιστή του για κάθε φάση του παιχνιδιού. Ασύλληπτο, ακόμα και για τυπικούς πληθυσμούς προπονητών.
Το παράδειγμα και το μεγαλείο του Mike Hulett δεν έτυχε να χρησιμοποιήσω σε καμία προηγούμενη ομιλία μου για αδιευκρίνιστους λόγους ενώ, ως θαυμαστή κατάσταση, ήταν πολύ συχνά στο μυαλό μου.. Το έκανα πρώτη φορά στην Ελευθερούπολη Καβάλας κατά τη διάρκεια μιας όμορφης εκδήλωσης που διοργανώθηκε από αγαπημένους ανθρώπους στην Μακεδονική πόλη, την Παρασκευή 10 Μαΐου.
Όταν τα φώτα έπεσαν, αργά το βράδυ εκείνης της ημέρας, μια θλιβερή είδηση ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αφού η ομοσπονδία βόλεϊ της Αμερικής ανακοίνωσε τον θάνατό του. Ήταν συγκλονιστική αυτή η χρονική ταύτιση.
Πέρασε από αυτή τη ζωή ο Mike Hulett και την τίμησε, όπως της άξιζε και του άξιζε. Την έζησε τόσο παραδειγματικά, ώστε είναι σίγουρο ότι θα μιλήσουμε πολλές φορές για κείνον στο μέλλον και θα τον θυμόμαστε όταν λυγίζουμε αντιστεκόμενοι ή μη.
ΛΚ
Το πάθος του ηγέτη, η έμπνευση του καθοδηγητή, η φροντίδα και ποιοτική τροφοδοσία της ομάδας, η ευγένεια στους αγνώστους και πιο γενικά ο τρόπος που επέλεγε να ζει και να δρα δεν επέτρεπαν εκπτώσεις, παρότι το σκληρά χτυπημένο από σακχαρώδη διαβήτη σώμα του είχε πάρει από τότε φθίνουσα πορεία. Ο Mike Hullett στη διάρκεια των προηγούμενων της γνωριμίας μας χρόνων είχε υποστεί τετραπλό ακρωτηριασμό με τα 3 εξ αυτών μέλη (άνω άκρα και δεξί πόδι) ολοσχερώς απολεσθέντα. Τον ρόλο των άνω άκρων είχαν πάρει τεχνητά μέλη που κατέληγαν σε ειδικούς γάντζους-άκρα. Παρομοίως, για το αριστερό του πόδι -που επίσης ήταν ακρωτηριασμένο αλλά πιο χαμηλά- φορούσε τεχνητό μέλος. Λόγω των παραπάνω χρησιμοποιούσε ειδικό αναπηρικό καροτσάκι για τις μετακινήσεις του τις περισσότερες φορές.
Ο Mike Hulett ήταν και είναι έμπνευση ακόμα και για τους πιο εμπνευσμένους. Δεν γεννήθηκε έτσι. Γεννήθηκε και μεγάλωσε φυσιολογικά και ανακάλυψε το θέμα του στα 13 χρόνια του. Συνέχισε με πάθος τη ζωή του, έλαβε πτυχίο οικονομικών από το Πανεπιστήμιο Northwestern και άρχισε να εργάζεται ενώ παράλληλα έδινε με πάθος την αγάπη του στο βόλεϊ, παίζοντας τα περισσότερα βράδια και όλα τα σαββατοκύριακα.
Παρά την ακραία κάποια στιγμή εμφάνιση του προβλήματος, τις αλλεπάλληλες υποτροπές λόγω λοιμώξεων και τους επακόλουθους ακρωτηριασμούς, συνέχιζε να προπονεί παιδιά στη περιοχή του Σικάγου για χρόνια και μάλιστα ξεκίνησε το δικό του club, το Adversity Volleyball Club. Παράλληλα, προπονούσε τις ανδρικές εθνικές ομάδες sitting volley πριν αναλάβει να προετοιμάσει την γυναικεία ομάδα για τους παραολυμπιακούς αγώνες του 2004. Τίποτα και καμία δυσκολία δεν μπορούσε να ανατρέψει τη θέληση της προσφοράς, τη δίψα να ζήσει τη ζωή στο μάξιμουμ για τον ίδιο, τις αθλήτριές του και την αμερικάνικη σημαία. Η Εθνική Αμερικής παρέταξε το 2004 την πιο οργανωμένη ομάδα των τότε παραολυμπιακών αγώνων και αυτό ήταν έργο δικό του. Θυμάμαι, στα κρίσιμα time out των αγώνων, οι αθλήτριες κρέμονταν από το στόμα του και εκείνος είτε σχεδίαζε τακτικές στον πίνακα με το μαρκαδοράκι του σφηνωμένο στις ειδικές πτυχές των γάντζων, είτε εκτύπωνε τη στατιστική ανάλυση που ο ίδιος κατέγραφε στον υπολογιστή του για κάθε φάση του παιχνιδιού. Ασύλληπτο, ακόμα και για τυπικούς πληθυσμούς προπονητών.
Το παράδειγμα και το μεγαλείο του Mike Hulett δεν έτυχε να χρησιμοποιήσω σε καμία προηγούμενη ομιλία μου για αδιευκρίνιστους λόγους ενώ, ως θαυμαστή κατάσταση, ήταν πολύ συχνά στο μυαλό μου.. Το έκανα πρώτη φορά στην Ελευθερούπολη Καβάλας κατά τη διάρκεια μιας όμορφης εκδήλωσης που διοργανώθηκε από αγαπημένους ανθρώπους στην Μακεδονική πόλη, την Παρασκευή 10 Μαΐου.
Όταν τα φώτα έπεσαν, αργά το βράδυ εκείνης της ημέρας, μια θλιβερή είδηση ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αφού η ομοσπονδία βόλεϊ της Αμερικής ανακοίνωσε τον θάνατό του. Ήταν συγκλονιστική αυτή η χρονική ταύτιση.
Πέρασε από αυτή τη ζωή ο Mike Hulett και την τίμησε, όπως της άξιζε και του άξιζε. Την έζησε τόσο παραδειγματικά, ώστε είναι σίγουρο ότι θα μιλήσουμε πολλές φορές για κείνον στο μέλλον και θα τον θυμόμαστε όταν λυγίζουμε αντιστεκόμενοι ή μη.
ΛΚ
