Πόσες μονόπολες
Έχουμε μουρλαθεί στη μονόπολη αυτές τις μέρες με τον μικρό μου (8,5 ετών) πάνω στο χαλί του σαλονιού. Αγοράζουμε κάθε απίθανο αλλά και γνωστό δρόμο, κάθε σταθμό και εταιρείες κοινής ωφελείας, ειδικά στους πρώτους γύρους που το χρήμα τρέχει από τα μπατζάκια μας.
Χτίζουμε αβέρτα σπίτια, ακόμη και στην πλατεία Συντάγματος υψώνουμε με καμάρι ξενοδοχείο αναμένοντας δυσβάσταχτα για τον αντίπαλο ενοίκια. Όταν ο ένας βρίσκει ευκαιρίες και χτίζει, ο άλλος χορεύει με την χρεοκοπία, νομοτελειακό είναι αυτό. Τότε, στα δύσκολα, τα ζάρια ρίχνονται όχι μόνο κάθετα αλλά και προς τα πάνω. Μερικές φορές κάνουν γκελ στον τοίχο και επιστρέφουν στο χαλί που είναι στρωμένο το παιχνίδι.
Άσε που ώρες ώρες ζούμε την φρικιαστική πραγματικότητα της φυλακής πριν πληρώσουμε και τις σκαπουλάρουμε αλλά και τον τρόμο της τράπεζας όταν αναγκαζόμαστε να υποθηκεύουμε. Ωραία μαθήματα, λατρεύω αυτό το παιχνίδι. Πώς αλλιώς θα μπορούσα να εξηγήσω όλα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά στη πραγματική ζωή σε ένα παιδάκι Γ Δημοτικού;
Χθες πλησίασε την παρέα επιτέλους και ο μεγάλος, στα δεκαπέντεμιση αυτός. Θα παίξω και γω είπε με σίγουρη αλλά και σιγανή φωνή, μάλλον για να μην τον ακούσει ο ίδιος εαυτός του και τον απαγάγει την τελευταία στιγμή στις ντίτζιταλ συντροφιές.
Η χαρά μεγαλώνει, οι πλάκες και τα πειράγματα σε όποιον πληρώνει τη χασούρα έχουν προστιθέμενη αξία, η δημιουργική φασαρία κυριαρχεί στο σαλόνι. Ο γάτος έχει εξαφανιστεί να γλιτώσει και η γειτονιά χαίρεται που η βραδινή ψυχρούλα έχει σφραγίσει παράθυρα και μπαλκονόπορτες.
Πάει ο μικρός στην τουαλέτα τρέχοντας μην αργήσει και χάσει δευτερόλεπτο, σκαρώνω με τον μεγάλο τη ληστεία του αιώνα- βάλαμε γερό χέρι στη Τράπεζα να ξέρετε. Το θηρίο επιστρέφει, πιάνει την ατμόσφαιρα ανακαλύπτει την ύπουλη συνομωσία και γίνεται νέος χαμός.
Κάποτε η ένταση δίνει θέση στη σύνεση μη χαθεί εντελώς το παιχνίδι και τα ζάρια παίρνουν και πάλι τη σειρά τους. Τους διαβάζω, κοιτώ τις αντιδράσεις τους πριν έρθει η δική μου σειρά να παίξω. Τους κοιτώ εναλλάξ, είναι αδύνατο να το ξαναζήσεις αυτό, σκέφτομαι, και όσο το σκέφτομαι τόσο βυθίζομαι στις στιγμές τους. Μια στη χαρά και μια στη λύπη τους. Μια όταν είναι έτοιμοι για διαολιά, μια όταν μαλώνουν ακόμα και για ασήμαντους κανονισμούς.
Πόσες μονόπολες θα παίξουμε ακόμα μαζί, με αυτή τη σύνθεση άραγε; Το μεγάλο παλικαράκι ετοιμάζεται για τις δικές του διαδρομές, ο μικρός σε λίγο θα κόβει βόλτες μονάχος και γω σίγουρα θα δυσκολεύομαι να βρω άνετη στάση χυμένος στο κόκκινο χαλί, όπως τώρα.
Πόσες στιγμές μας μένουν να μαλώνουμε και να αγαπιόμαστε; Πόσο κάνουν αυτές τις στιγμές αναρωτιέμαι και κοιτώ όλα τα λεφτά της τράπεζας πάνω στο χαλί. Και όλα να πω δεν φτάνουν.
Έχουν τόση αξία οι στιγμές, ακριβώς όσο τις αγοράζεις. Όσο αγοράζεις τον ακριβότερο δρόμο της μονόπολής σου και τα ξενοδοχεία που χτίζεις εκεί πάνω. Πόσα θα έδινες για να προσφέρεις σταθερότητα στους μικρούς ανθρώπους σου αλλά και μια έμπνευση να δημιουργήσουν και καινοτομήσουν σε αυτό τον κόσμο;
Κοιτώ την μονόπολη και παρακαλώ να τους μείνει αξέχαστη όταν με την σειρά τους θα ψάχνουν τρόπους να περάσουν αξίες και μηνύματα ως χυμένοι μεσήλικες στα δικά τους χαλιά, στα δικά τους σαλόνια με τον δικό τους κόσμο.
Ξύπνησα πρωί πρωι. Τα παιδιά κοιμούνται ασφαλώς. Ανοίγω τη πόρτα και το Κυριακάτικο φυσικό φως αλλάζει μεμιάς τα χρώματα του σαλονιού. Η μονόπολη παρατημένη στο κέντρο του χαλιού όπως την αφήσαμε χθες αργά. Ο γάτος μόλις επιστρέφει από τη βραδινή κρυψώνα του μυρίζοντας το κουτί. Μπας και αναρωτιέται τι ελκυστικό έχει εκεί μέσα που μας ρούφηξε όλο το βράδυ;
Πώς να του το εξηγήσω;
Χτίζουμε αβέρτα σπίτια, ακόμη και στην πλατεία Συντάγματος υψώνουμε με καμάρι ξενοδοχείο αναμένοντας δυσβάσταχτα για τον αντίπαλο ενοίκια. Όταν ο ένας βρίσκει ευκαιρίες και χτίζει, ο άλλος χορεύει με την χρεοκοπία, νομοτελειακό είναι αυτό. Τότε, στα δύσκολα, τα ζάρια ρίχνονται όχι μόνο κάθετα αλλά και προς τα πάνω. Μερικές φορές κάνουν γκελ στον τοίχο και επιστρέφουν στο χαλί που είναι στρωμένο το παιχνίδι.
Άσε που ώρες ώρες ζούμε την φρικιαστική πραγματικότητα της φυλακής πριν πληρώσουμε και τις σκαπουλάρουμε αλλά και τον τρόμο της τράπεζας όταν αναγκαζόμαστε να υποθηκεύουμε. Ωραία μαθήματα, λατρεύω αυτό το παιχνίδι. Πώς αλλιώς θα μπορούσα να εξηγήσω όλα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά στη πραγματική ζωή σε ένα παιδάκι Γ Δημοτικού;
Χθες πλησίασε την παρέα επιτέλους και ο μεγάλος, στα δεκαπέντεμιση αυτός. Θα παίξω και γω είπε με σίγουρη αλλά και σιγανή φωνή, μάλλον για να μην τον ακούσει ο ίδιος εαυτός του και τον απαγάγει την τελευταία στιγμή στις ντίτζιταλ συντροφιές.
Η χαρά μεγαλώνει, οι πλάκες και τα πειράγματα σε όποιον πληρώνει τη χασούρα έχουν προστιθέμενη αξία, η δημιουργική φασαρία κυριαρχεί στο σαλόνι. Ο γάτος έχει εξαφανιστεί να γλιτώσει και η γειτονιά χαίρεται που η βραδινή ψυχρούλα έχει σφραγίσει παράθυρα και μπαλκονόπορτες.
Πάει ο μικρός στην τουαλέτα τρέχοντας μην αργήσει και χάσει δευτερόλεπτο, σκαρώνω με τον μεγάλο τη ληστεία του αιώνα- βάλαμε γερό χέρι στη Τράπεζα να ξέρετε. Το θηρίο επιστρέφει, πιάνει την ατμόσφαιρα ανακαλύπτει την ύπουλη συνομωσία και γίνεται νέος χαμός.
Κάποτε η ένταση δίνει θέση στη σύνεση μη χαθεί εντελώς το παιχνίδι και τα ζάρια παίρνουν και πάλι τη σειρά τους. Τους διαβάζω, κοιτώ τις αντιδράσεις τους πριν έρθει η δική μου σειρά να παίξω. Τους κοιτώ εναλλάξ, είναι αδύνατο να το ξαναζήσεις αυτό, σκέφτομαι, και όσο το σκέφτομαι τόσο βυθίζομαι στις στιγμές τους. Μια στη χαρά και μια στη λύπη τους. Μια όταν είναι έτοιμοι για διαολιά, μια όταν μαλώνουν ακόμα και για ασήμαντους κανονισμούς.
Πόσες μονόπολες θα παίξουμε ακόμα μαζί, με αυτή τη σύνθεση άραγε; Το μεγάλο παλικαράκι ετοιμάζεται για τις δικές του διαδρομές, ο μικρός σε λίγο θα κόβει βόλτες μονάχος και γω σίγουρα θα δυσκολεύομαι να βρω άνετη στάση χυμένος στο κόκκινο χαλί, όπως τώρα.
Πόσες στιγμές μας μένουν να μαλώνουμε και να αγαπιόμαστε; Πόσο κάνουν αυτές τις στιγμές αναρωτιέμαι και κοιτώ όλα τα λεφτά της τράπεζας πάνω στο χαλί. Και όλα να πω δεν φτάνουν.
Έχουν τόση αξία οι στιγμές, ακριβώς όσο τις αγοράζεις. Όσο αγοράζεις τον ακριβότερο δρόμο της μονόπολής σου και τα ξενοδοχεία που χτίζεις εκεί πάνω. Πόσα θα έδινες για να προσφέρεις σταθερότητα στους μικρούς ανθρώπους σου αλλά και μια έμπνευση να δημιουργήσουν και καινοτομήσουν σε αυτό τον κόσμο;
Κοιτώ την μονόπολη και παρακαλώ να τους μείνει αξέχαστη όταν με την σειρά τους θα ψάχνουν τρόπους να περάσουν αξίες και μηνύματα ως χυμένοι μεσήλικες στα δικά τους χαλιά, στα δικά τους σαλόνια με τον δικό τους κόσμο.
Ξύπνησα πρωί πρωι. Τα παιδιά κοιμούνται ασφαλώς. Ανοίγω τη πόρτα και το Κυριακάτικο φυσικό φως αλλάζει μεμιάς τα χρώματα του σαλονιού. Η μονόπολη παρατημένη στο κέντρο του χαλιού όπως την αφήσαμε χθες αργά. Ο γάτος μόλις επιστρέφει από τη βραδινή κρυψώνα του μυρίζοντας το κουτί. Μπας και αναρωτιέται τι ελκυστικό έχει εκεί μέσα που μας ρούφηξε όλο το βράδυ;
Πώς να του το εξηγήσω;
