Να βάζεις τελείες και τελίτσες
Η Γιώτα, αγαπημένη φίλη, μου έστειλε μήνυμα, αυτολεξεί:
«Ξέχασα να σου πω να μην ξεχνάς στα κείμενά σου να βάζεις τελείες στο τέλος. Τώρα σε κρίνουμε και ως συγγραφέα, φίλε! Τελευταία το διόρθωσες, αλλά πριν λίγο καιρό το ξεχνούσες. Μεγάλη η αξία της τελείας, της παύσης λοιπόν! Παίρνεις ανάσα, πας παρακάτω, κλείνεις κεφάλαια, πας με φόρα και ορμή στο επόμενο, κτλ. Άντε, σου έδωσα έμπνευση για το επόμενο κείμενο. Να γίνω κι εγώ μια φορά η έμπνευσή σου, έστω για λίγο!»
Ευχαριστώ πολύ αγαπημένη μου, ιδού η έμπνευση:
Ναι, δεν θα ξεχνώ τις τελείες, απαραίτητη πινελιά, όχι μόνο στα κείμενα. Κάθε τελεία ολοκληρώνει την πρόταση, τον κύκλο, μια ολόκληρη ζωή πιθανώς. Όσο περισσότερο χρονικά διαρκεί μια πρόταση, τόσο οι τελείες δυσκολεύουν αλλά είναι και ευχή να μπαίνουν.
Οι προτάσεις μου αδιάκοπη προσπάθεια να ζω ολοκληρωμένα χωρίς ελαττώματα και ελλείψεις, χωρίς ψεγάδια στη ψυχή, να μάχομαι για το ιδανικό. Το αυτονόητο της ύπαρξης.
Υπάρχει και ένας άλλος λόγος να μην τις ξεχνώ. Για να αρχίσω την επόμενη πρότασή μου με ένα υπερήφανο, λαμπρό, κεφαλαίο γράμμα χωρίς να έχω καμία εκκρεμότητα με τα προηγούμενα που έχουν συμβεί.
Θα βάζω και θαυμαστικά στη ζωή μου αναγνωρίζοντας εκείνα που με εντυπωσιάζουν. Και θέλω να έχω πολλά θαυμαστικά στη ζωή μου γιατί εκεί βρίσκεται η πηγή και ο πλούτος της Ζωής. Από τα θαυμαστικά ξεκινά το δικό μου θαύμα, είναι η δική μου έμπνευση για τα μελλοντικά μου. Είναι και σπόρος του νου το θαυμαστικό, και γω χρειάζομαι –από τα πολλά που ψάχνω- έναν μόνο γερό σπόρο για να αναπτυχθώ. Μου αρκεί τελικά μόνο ένας.
Θα τοποθετώ με σαφήνεια και τα ερωτηματικά μου. Θα ρωτώ με ξεκάθαρα λόγια όσα θέλω να μάθω, πάντα μπορεί να μένει κάτι αναπάντητο για εμένα. Όσο πιο ξεκάθαρα ρωτώ, τόσο πιο ξεκάθαρες απαντήσεις θα προσδοκώ. Θα ρωτώ για να είμαι ένας ελκυστικός, ενεργητικός ακροατής που αναγνωρίζει ενδιαφέρον σε κάθε ανθρώπινη επικοινωνία.
Και τις παρενθέσεις που ανοίγω θα φροντίζω να κλείνω. Δεν είναι μόνο αισθητικός ο λόγος. Θα κλείσω την παρένθεση μην βγει έξω στο σεργιάνι αυτό που επιθυμούσα να κλείσω εκεί ως δευτερεύον και μου κάνει άνω κάτω την όμορφη κύρια πρόταση που είχα φτιάξει και καμάρωνα σαν φουσκωμένο παγώνι.
Και δεν θα λησμονώ μέσα στην ημέρα μου, να βάζω κόμματα και άνω τελείες. Να παίρνω έτσι τις ανάσες μου, χωρίζοντας στον συνωστισμό, το ένα που κάνω με το άλλο. Θα τιμήσω τις ενδιάμεσες ανάσες όσο τους αξίζει αφού δίνουν ρυθμό και διάρκεια στην ίδια τη ζωή μου.
Και τις συνεχόμενες μικρές τελίτσες που τις λένε αποσιωπητικά θα βάλω, όταν επιθυμώ η σκέψη των δίπλα μου να ταξιδέψει εκεί που ονειρεύομαι. Αυτές οι μικρές τελίτσες της σιωπής πολλές φορές κρύβουν τη δύναμη που απεγνωσμένα ψάχνουμε ώστε ν αλλάξει ένας ολόκληρος κόσμος.
Μικρές τελίτσες για το ταξίδι και τη σιωπή που μιλάει...Για τ΄ ανείπωτα..
Και την αλλόκοτη χαρά που έρχεται λίγο μετά τα ανείπωτα...
«Ξέχασα να σου πω να μην ξεχνάς στα κείμενά σου να βάζεις τελείες στο τέλος. Τώρα σε κρίνουμε και ως συγγραφέα, φίλε! Τελευταία το διόρθωσες, αλλά πριν λίγο καιρό το ξεχνούσες. Μεγάλη η αξία της τελείας, της παύσης λοιπόν! Παίρνεις ανάσα, πας παρακάτω, κλείνεις κεφάλαια, πας με φόρα και ορμή στο επόμενο, κτλ. Άντε, σου έδωσα έμπνευση για το επόμενο κείμενο. Να γίνω κι εγώ μια φορά η έμπνευσή σου, έστω για λίγο!»
Ευχαριστώ πολύ αγαπημένη μου, ιδού η έμπνευση:
Ναι, δεν θα ξεχνώ τις τελείες, απαραίτητη πινελιά, όχι μόνο στα κείμενα. Κάθε τελεία ολοκληρώνει την πρόταση, τον κύκλο, μια ολόκληρη ζωή πιθανώς. Όσο περισσότερο χρονικά διαρκεί μια πρόταση, τόσο οι τελείες δυσκολεύουν αλλά είναι και ευχή να μπαίνουν.
Οι προτάσεις μου αδιάκοπη προσπάθεια να ζω ολοκληρωμένα χωρίς ελαττώματα και ελλείψεις, χωρίς ψεγάδια στη ψυχή, να μάχομαι για το ιδανικό. Το αυτονόητο της ύπαρξης.
Υπάρχει και ένας άλλος λόγος να μην τις ξεχνώ. Για να αρχίσω την επόμενη πρότασή μου με ένα υπερήφανο, λαμπρό, κεφαλαίο γράμμα χωρίς να έχω καμία εκκρεμότητα με τα προηγούμενα που έχουν συμβεί.
Θα βάζω και θαυμαστικά στη ζωή μου αναγνωρίζοντας εκείνα που με εντυπωσιάζουν. Και θέλω να έχω πολλά θαυμαστικά στη ζωή μου γιατί εκεί βρίσκεται η πηγή και ο πλούτος της Ζωής. Από τα θαυμαστικά ξεκινά το δικό μου θαύμα, είναι η δική μου έμπνευση για τα μελλοντικά μου. Είναι και σπόρος του νου το θαυμαστικό, και γω χρειάζομαι –από τα πολλά που ψάχνω- έναν μόνο γερό σπόρο για να αναπτυχθώ. Μου αρκεί τελικά μόνο ένας.
Θα τοποθετώ με σαφήνεια και τα ερωτηματικά μου. Θα ρωτώ με ξεκάθαρα λόγια όσα θέλω να μάθω, πάντα μπορεί να μένει κάτι αναπάντητο για εμένα. Όσο πιο ξεκάθαρα ρωτώ, τόσο πιο ξεκάθαρες απαντήσεις θα προσδοκώ. Θα ρωτώ για να είμαι ένας ελκυστικός, ενεργητικός ακροατής που αναγνωρίζει ενδιαφέρον σε κάθε ανθρώπινη επικοινωνία.
Και τις παρενθέσεις που ανοίγω θα φροντίζω να κλείνω. Δεν είναι μόνο αισθητικός ο λόγος. Θα κλείσω την παρένθεση μην βγει έξω στο σεργιάνι αυτό που επιθυμούσα να κλείσω εκεί ως δευτερεύον και μου κάνει άνω κάτω την όμορφη κύρια πρόταση που είχα φτιάξει και καμάρωνα σαν φουσκωμένο παγώνι.
Και δεν θα λησμονώ μέσα στην ημέρα μου, να βάζω κόμματα και άνω τελείες. Να παίρνω έτσι τις ανάσες μου, χωρίζοντας στον συνωστισμό, το ένα που κάνω με το άλλο. Θα τιμήσω τις ενδιάμεσες ανάσες όσο τους αξίζει αφού δίνουν ρυθμό και διάρκεια στην ίδια τη ζωή μου.
Και τις συνεχόμενες μικρές τελίτσες που τις λένε αποσιωπητικά θα βάλω, όταν επιθυμώ η σκέψη των δίπλα μου να ταξιδέψει εκεί που ονειρεύομαι. Αυτές οι μικρές τελίτσες της σιωπής πολλές φορές κρύβουν τη δύναμη που απεγνωσμένα ψάχνουμε ώστε ν αλλάξει ένας ολόκληρος κόσμος.
Μικρές τελίτσες για το ταξίδι και τη σιωπή που μιλάει...Για τ΄ ανείπωτα..
Και την αλλόκοτη χαρά που έρχεται λίγο μετά τα ανείπωτα...
