Μια πρόκα, ένα ράψιμο, ένα μπαλόνι
Είχε φτάσει η τελευταία ημέρα για το κλείσιμο των σχολείων και το κλίμα ήταν ήδη εδώ και μέρες διαφορετικό, γιορτινό. Χαμόγελα, πειράγματα μεταξύ όλων και το γνωστό ασταμάτητο τρέξιμο των μαθητών στην αυλή να γίνεται ακόμα πιο έντονο, στο όριο του επικίνδυνου. Μπροστά μας είχε μείνει ένα τελευταίο χάπενινγκ για το 2017 αφού δεκάδες μπαλόνια με ευχές (κάθε μπαλόνι και μια γραμμένη ευχή) θα έπρεπε σε λίγη ώρα να φτάσουν στα χέρια κάθε παιδιού βάζοντας την τελευταία πινελιά στο ημερολογιακό έτος.
Πρότεινα σους πρώτους πέντε-έξι μαθητές και μαθήτριες (Ε και ΣΤ) που βρήκα μπροστά μου να ενισχύσουν την οργάνωση και εκείνοι χωρίς καν να ρωτήσουν τι χρειάζεται να συνεισφέρουν, ακολούθησαν. Είχαμε δανειστεί μια ηλεκτρική τρόμπα και είχαμε προμηθευτεί καμιά τρακοσαριά μπαλόνια (όσα και τα παιδιά του σχολείου) για όσα έπρεπε να γίνουν . Η μικρή ομάδα στήθηκε γρήγορα. Κάποιος φούσκωνε και πάσαρε τα μπαλόνια στους υπόλοιπους για το δέσιμο, το γράψιμο της ευχής και την τακτοποίηση. Γρήγορα αντιληφθήκαμε ότι η ομάδα μας κάπου μπλόκαρε αφού όσο και αν προσπαθούσαμε μόνο 2 μπορούσαμε τελικά να δέσουμε το μπαλόνι. Ένα μικρό ταιμ άουτ και μια προσεκτική εκπαίδευση 3 μόνο λεπτών μας έκανε τα δαχτυλάκια πιο επιδέξια, πιο οικεία και έτοιμα για το απλό ίσως αυτονόητο για κάποιους έργο. Τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο πριν αυτό συμβεί.
Η ομάδα ξεκίνησε με άλλη ενέργεια και πάλι το έργο της. Ενθουσιασμός και πανηγυρισμός σε κάθε επιτυχές δέσιμο, γέλια και πείσμα για κάθε αποτυχημένο και χαρά, για την πολύχρωμη παραγωγή και δημιουργία που διαρκώς αναπτυσσόταν. Σύντομα οι έξι εκπαιδευμένοι, εκπαίδευσαν άλλους έξι που πλαισίωσαν με περιέργεια τον χώρο. Το καγκουρώ της ευτυχίας είχε ξεκινήσει τη διαδρομή του και η χαρά του «μπορώ και γω να το κάνω» πέταξε στον αέρα όλου του σχολείου. Είναι αυτός ο αέρας που τελικώς σήκωσε τα τρακόσια πολύχρωμα μπαλόνια με τις ευχές στην ώρα τους
Και για τους μεγαλύτερους όμως, μια στιγμή μάθησης είναι δια βίου κατάκτηση, χαρά και ισχυρό στοιχείο αυτοπεποίθησης. Και αφού η σχέση μας με τα ηλεκτρονικά έχει ξεπεράσει το όριο ίσως να δούμε τη χειρωνακτική πρόκληση ως μέρος της ψυχοθεραπείας μας. Μια πρόκα στο τοίχο, μια βίδα, ένα ράψιμο, ένα μαγείρεμα, ένα βάψιμο, ένα πριόνισμα. Τα γράφω και ως μέρος δικής μου δέσμευσης.
Μη διστάζουμε ακόμα και για τα πιο απλά και αυτονόητα, ζητώντας από εκείνους που ξέρουν να μπουν στη θέση του εκπαιδευτή μας και να μοιραστούμε όλοι μαζί το χαρούμενο συναίσθημα. Λένε ότι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις δεν είναι να δώσεις σε κάποιον κάτι αλλά να του μάθεις να το φτιάξει. Σοφό. Ας δίνουμε ευκαιρίες να μας μαθαίνουν. Κάθε ημέρα και κάτι μικρό. Έχουμε πολλά ανεκπλήρωτα ακόμα.
Να μαθαίνουμε, να μαθαίνουμε, να μαθαίνουμε. Κυρίως για εμάς αλλά και για εκείνους τους μικρότερους διαβολάκους που κυκλοφορούν γύρω μας, βλέπουν και αντιγράφουν τα πάντα.
Καλή χρονιά φίλες, φίλοι μου με νέες καθημερινές κατακτήσεις!
ΛΚ
Πρότεινα σους πρώτους πέντε-έξι μαθητές και μαθήτριες (Ε και ΣΤ) που βρήκα μπροστά μου να ενισχύσουν την οργάνωση και εκείνοι χωρίς καν να ρωτήσουν τι χρειάζεται να συνεισφέρουν, ακολούθησαν. Είχαμε δανειστεί μια ηλεκτρική τρόμπα και είχαμε προμηθευτεί καμιά τρακοσαριά μπαλόνια (όσα και τα παιδιά του σχολείου) για όσα έπρεπε να γίνουν . Η μικρή ομάδα στήθηκε γρήγορα. Κάποιος φούσκωνε και πάσαρε τα μπαλόνια στους υπόλοιπους για το δέσιμο, το γράψιμο της ευχής και την τακτοποίηση. Γρήγορα αντιληφθήκαμε ότι η ομάδα μας κάπου μπλόκαρε αφού όσο και αν προσπαθούσαμε μόνο 2 μπορούσαμε τελικά να δέσουμε το μπαλόνι. Ένα μικρό ταιμ άουτ και μια προσεκτική εκπαίδευση 3 μόνο λεπτών μας έκανε τα δαχτυλάκια πιο επιδέξια, πιο οικεία και έτοιμα για το απλό ίσως αυτονόητο για κάποιους έργο. Τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο πριν αυτό συμβεί.
Η ομάδα ξεκίνησε με άλλη ενέργεια και πάλι το έργο της. Ενθουσιασμός και πανηγυρισμός σε κάθε επιτυχές δέσιμο, γέλια και πείσμα για κάθε αποτυχημένο και χαρά, για την πολύχρωμη παραγωγή και δημιουργία που διαρκώς αναπτυσσόταν. Σύντομα οι έξι εκπαιδευμένοι, εκπαίδευσαν άλλους έξι που πλαισίωσαν με περιέργεια τον χώρο. Το καγκουρώ της ευτυχίας είχε ξεκινήσει τη διαδρομή του και η χαρά του «μπορώ και γω να το κάνω» πέταξε στον αέρα όλου του σχολείου. Είναι αυτός ο αέρας που τελικώς σήκωσε τα τρακόσια πολύχρωμα μπαλόνια με τις ευχές στην ώρα τους
Και για τους μεγαλύτερους όμως, μια στιγμή μάθησης είναι δια βίου κατάκτηση, χαρά και ισχυρό στοιχείο αυτοπεποίθησης. Και αφού η σχέση μας με τα ηλεκτρονικά έχει ξεπεράσει το όριο ίσως να δούμε τη χειρωνακτική πρόκληση ως μέρος της ψυχοθεραπείας μας. Μια πρόκα στο τοίχο, μια βίδα, ένα ράψιμο, ένα μαγείρεμα, ένα βάψιμο, ένα πριόνισμα. Τα γράφω και ως μέρος δικής μου δέσμευσης.
Μη διστάζουμε ακόμα και για τα πιο απλά και αυτονόητα, ζητώντας από εκείνους που ξέρουν να μπουν στη θέση του εκπαιδευτή μας και να μοιραστούμε όλοι μαζί το χαρούμενο συναίσθημα. Λένε ότι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις δεν είναι να δώσεις σε κάποιον κάτι αλλά να του μάθεις να το φτιάξει. Σοφό. Ας δίνουμε ευκαιρίες να μας μαθαίνουν. Κάθε ημέρα και κάτι μικρό. Έχουμε πολλά ανεκπλήρωτα ακόμα.
Να μαθαίνουμε, να μαθαίνουμε, να μαθαίνουμε. Κυρίως για εμάς αλλά και για εκείνους τους μικρότερους διαβολάκους που κυκλοφορούν γύρω μας, βλέπουν και αντιγράφουν τα πάντα.
Καλή χρονιά φίλες, φίλοι μου με νέες καθημερινές κατακτήσεις!
ΛΚ
