Κατσαρίδα στο μετρό
Για τις συνεδρίες ψυχοκινητικής που κάνω, έχω μερικά ενδιαφέροντα παιχνίδια στην αποθήκη μου. Τόσο ενδιαφέροντα, που από τη στιγμή που ο μικρός μου ανακάλυψε αυτό το μικρό θησαυρό έχω βρει πολλάκις τον μπελά μου, αφού την επόμενη κάτι από αυτά θα χωρέσει στη τσάντα του για να εντυπωσιάσει στο σχολείο.
Λίγες μέρες πριν, ίσα που του πήρα από τα χέρια μια καφέ πλαστική φτερωτή κατσαρίδα που ανακάλυψε και ήταν έτοιμος να λανσάρει στη τάξη του. Είχε σκεφθεί να σπείρει το τρόμο και σίγουρα θα το πετύχαινε, αφού αυτό το πλαστικό δημιούργημα ήταν ότι πιο κοντινό έχω δει στο αληθινό έντομο-τρομοκράτη. Γλίτωσα τα εγκεφαλικά του σχολείου, ευγνωμονώ τη χαρά του που μου το μαρτύρησε λίγο πριν τον αφήσω στην εξώπορτα.
Έκρυψα το λάφυρο -που με δυσκολία ανέκτησα από εκείνον- στη τσέπη και συνέχισα τη μέρα, είχα μια πολύ γεμάτη ημέρα εμπρός, με συναντήσεις και υποχρεώσεις. Γελούσα μόνος, σκεφτόμουν τις σκηνές με μια λαχταριστή κατσαρίδα ανάμεσα σε δεκάδες παιδιά να τσιρίζουν. Και στα σχολεία όταν υπάρχει συγχορδία τσιριγμάτων καλύτερα να αλλάξεις πόλη, το ξέρω καλά.
Πέρασα πολλές ώρες στο κέντρο, είχε αρχίσει να βραδιάζει και ήρθε η ώρα της επιστροφής με το μετρό στα πιο ασφυκτικά του. Οι σκάλες πάνω- κάτω, είχαν γονατίσει από το βάρος του κόσμου. Ακριβώς σα τα μυρμήγκια που μπαινοβγαίνουν αποφασιστικά και γρήγορα στη τρύπα τους, έτσι και οι άνθρωποι κινούνται με λίγο πειραγμένη κίνηση σα fast forward σε αυτά τα υπόγεια και τρέχουν να προλάβουν. Ο ένας σπρώχνει τον άλλο στο τρέξιμο.
Μηχανικά και γρήγορα κάνεις και τις κινήσεις σου να βγάλεις εισιτήριο. Σεβόμενος και τους υπόλοιπους να περιμένουν στην ουρά κάνεις τις κινήσεις σου γρήγορα. Έλα όμως που μερικές φορές μαζί με τα ψιλά μπορεί να εμφανιστεί στο χέρι σου και μια ξεχασμένη κατσαρίδα και αν είσαι πολύ άτυχος ή ατάλαντος στο κράτημα της χούφτας μπορεί να τη δεις να πετάει κάτω. ¨Ω ΟΧΙ, όχι διάολε εδώ, σκέφθηκα και μαζί με τη σκέψη απογοήτευσης, έκανα την επίκυψη του αιώνα να τη μαζέψω να τη χώσω ταχυδαχτυλουρικά πίσω στη θέση της.
Δυο κορίτσια που είδαν το θέαμα, έβγαλαν τσιρίδα, αυτή τη τσιρίδα που είχα μνημονεύσει, λίγες ώρες πριν. Σα καλοσυγχρονισμένο ντουέτο, έκλεισαν τα μάτια, αγκαλιάστηκαν με τα ελεύθερα χέρια που είχαν και εξαφανίστηκαν, τρέχοντας τα τσιμεντένια σκαλιά τρία τρία. Δεν τόλμησα να κοιτάξω τον υπόλοιπο κόσμο δεν ήθελα να μετρήσω σε πόσους έπρεπε να απολογηθώ ότι δεν ήμουν ένας σιχαμένος κατσαριδολάγνος.
Φίλε, μη πιστεύεις αυτά που είδαν τα μάτια των άλλων. Ακόμα και τα ίδια τα μάτια σου μη πιστεύεις. Ακόμα και κείνα, λανθάνουν μερικές φορές. Άλλο είσαι βέβαιος ότι είδες, άλλο μπορεί να ισχύει.
ΥΓ Για την ιστορία, τελικά ούτε το σχολείο γλίτωσε. Σήμερα, έμαθα από τον τρομοκράτη μου ότι η διάσημη φτερωτή κατσαρίδα μου κατασχέθηκε από τη διευθύντρια.
Λίγες μέρες πριν, ίσα που του πήρα από τα χέρια μια καφέ πλαστική φτερωτή κατσαρίδα που ανακάλυψε και ήταν έτοιμος να λανσάρει στη τάξη του. Είχε σκεφθεί να σπείρει το τρόμο και σίγουρα θα το πετύχαινε, αφού αυτό το πλαστικό δημιούργημα ήταν ότι πιο κοντινό έχω δει στο αληθινό έντομο-τρομοκράτη. Γλίτωσα τα εγκεφαλικά του σχολείου, ευγνωμονώ τη χαρά του που μου το μαρτύρησε λίγο πριν τον αφήσω στην εξώπορτα.
Έκρυψα το λάφυρο -που με δυσκολία ανέκτησα από εκείνον- στη τσέπη και συνέχισα τη μέρα, είχα μια πολύ γεμάτη ημέρα εμπρός, με συναντήσεις και υποχρεώσεις. Γελούσα μόνος, σκεφτόμουν τις σκηνές με μια λαχταριστή κατσαρίδα ανάμεσα σε δεκάδες παιδιά να τσιρίζουν. Και στα σχολεία όταν υπάρχει συγχορδία τσιριγμάτων καλύτερα να αλλάξεις πόλη, το ξέρω καλά.
Πέρασα πολλές ώρες στο κέντρο, είχε αρχίσει να βραδιάζει και ήρθε η ώρα της επιστροφής με το μετρό στα πιο ασφυκτικά του. Οι σκάλες πάνω- κάτω, είχαν γονατίσει από το βάρος του κόσμου. Ακριβώς σα τα μυρμήγκια που μπαινοβγαίνουν αποφασιστικά και γρήγορα στη τρύπα τους, έτσι και οι άνθρωποι κινούνται με λίγο πειραγμένη κίνηση σα fast forward σε αυτά τα υπόγεια και τρέχουν να προλάβουν. Ο ένας σπρώχνει τον άλλο στο τρέξιμο.
Μηχανικά και γρήγορα κάνεις και τις κινήσεις σου να βγάλεις εισιτήριο. Σεβόμενος και τους υπόλοιπους να περιμένουν στην ουρά κάνεις τις κινήσεις σου γρήγορα. Έλα όμως που μερικές φορές μαζί με τα ψιλά μπορεί να εμφανιστεί στο χέρι σου και μια ξεχασμένη κατσαρίδα και αν είσαι πολύ άτυχος ή ατάλαντος στο κράτημα της χούφτας μπορεί να τη δεις να πετάει κάτω. ¨Ω ΟΧΙ, όχι διάολε εδώ, σκέφθηκα και μαζί με τη σκέψη απογοήτευσης, έκανα την επίκυψη του αιώνα να τη μαζέψω να τη χώσω ταχυδαχτυλουρικά πίσω στη θέση της.
Δυο κορίτσια που είδαν το θέαμα, έβγαλαν τσιρίδα, αυτή τη τσιρίδα που είχα μνημονεύσει, λίγες ώρες πριν. Σα καλοσυγχρονισμένο ντουέτο, έκλεισαν τα μάτια, αγκαλιάστηκαν με τα ελεύθερα χέρια που είχαν και εξαφανίστηκαν, τρέχοντας τα τσιμεντένια σκαλιά τρία τρία. Δεν τόλμησα να κοιτάξω τον υπόλοιπο κόσμο δεν ήθελα να μετρήσω σε πόσους έπρεπε να απολογηθώ ότι δεν ήμουν ένας σιχαμένος κατσαριδολάγνος.
Φίλε, μη πιστεύεις αυτά που είδαν τα μάτια των άλλων. Ακόμα και τα ίδια τα μάτια σου μη πιστεύεις. Ακόμα και κείνα, λανθάνουν μερικές φορές. Άλλο είσαι βέβαιος ότι είδες, άλλο μπορεί να ισχύει.
ΥΓ Για την ιστορία, τελικά ούτε το σχολείο γλίτωσε. Σήμερα, έμαθα από τον τρομοκράτη μου ότι η διάσημη φτερωτή κατσαρίδα μου κατασχέθηκε από τη διευθύντρια.
