Η φωνή του Σέρχι
Τι στιγμή θεέ μου. Δέκα ηρωικοί Νεπαλέζοι Σέρπα κατακτούν για πρώτη φορά στην ιστορία το Κ2 (8600 μέτρα, θερμοκρασίες -50) χειμώνα. Αυτοί οι ηρωικοί τύποι υπογράφουν με το τραγούδι τους στην άγρια φύση του Πακιστάν ότι ο άνθρωπος μπορεί, ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να ξεπερνά τις προκλήσεις του.
Με την πρόκληση κάπως έτσι γίνεται. Αν μάθεις μια φορά να τη ξεπερνάς τότε είσαι έτοιμος για την επόμενη. Η προηγούμενη είναι ήδη μέρος της ιστορίας σου και συ ετοιμάζεσαι για το επόμενο κεφάλαιό της.
Πάλεψαν οι έμπειροι Νεπαλέζοι καταθέτοντας κάθε ικμάδα δυνάμεων που διέθεταν. Γαντζώθηκαν σαν αίλουροι τους αιώνιους πάγους, άντεξαν κάθε κακουχία 37 ημέρες στις πιο ακραίες συνθήκες που μπορεί να διανοηθεί ανθρώπινος νους, έλυσαν κάθε πρόβλημα που εμφανίσθηκε. Με το δέρμα του προσώπου καμένο -τα κρυοπαγήματα έκαναν καλή δουλειά- με τα χείλη σκασμένα από το ανυπόφορο ψύχος αλλά την ίδια ώρα με το χαμόγελο της ευτυχίας που εσωκλείει κάθε αρνητικό και δύσκολο.
Όσο πιο πολλές προκλήσεις ξεπερνάς τόσο πιο αυθεντικό είναι αυτό το χαμόγελο.
Και να η κορυφή. Χέρι με χέρι, ώμο με ώμο, ανάσα με ανάσα. Νομίζω και οι καρδιακοί τους χτύποι έναν ρυθμό έχουν. Όλοι συνδεδεμένοι με την εσωτερική κοινή πηγή που τους έφτασε εκεί. Αυτό λέγεται ομάδα. Αν θες να πας γρήγορα, πήγαινε μόνος σου. Αν θες να μας μακριά, πήγαινε με παρέα, λένε! Και κοίτα αυτή η παρέα που τους έφτασε, στο ακατόρθωτο. Και τώρα στο τέλος, ήρθε η ώρα του τραγουδιού, η ώρα της χαράς.
Μη ξεχνάς να τραγουδάς φίλε μου στις χαρές σου.
Η συγκίνηση έχει και συνέχεια όμως. Πίσω τους, έρχεται η επόμενη ομάδα που επιχειρεί με τον δικό μας άνθρωπο, τον Αντώνη Συκάρη.
Αναμένουν για την τελική προσπάθεια ψάχνοντας μια ευκαιρία στα μετεωρολογικά δελτία. Χρειάζεται να κοπάσει ο καιρός για την τελική προσπάθεια μετά από 41 ημέρες παραμονής σε αδιανόητες συνθήκες.
Η ομάδα του Αντώνη που πριν λίγες ημέρες είδε μια ανθρώπινη μάζα να γλιστρά από ψηλά και να εξαφανίζεται στα απάτητα του φονικού βουνού, είναι εξαντλημένη αλλά και έτοιμη. Ο θρήνος που στήθηκε πάνω από το άψυχο κορμί του αρχηγού τους Σέρχι είναι ο μεγαλύτερος όρκος του αγώνα. Τώρα θα παλέψουν για την κορυφή και για κείνον. Γιατί έτσι μεγαλουργούν οι μεγάλες ομάδες. Υπάρχει υψηλότερο κίνητρο να παλεύεις στο όνομα του αρχηγού σου όταν εκείνος το αξίζει;
Αντί καλημέρας, σηκώστε λίγο την ένταση και ακούστε το τραγούδι αυτών των ανίκητων Νεπαλέζων. Την ίδια ώρα ας προσευχηθούμε για την ομάδα του Αντώνη. Ας περιμένουμε το δικό τους βίντεο, ίσως είναι ακόμα πιο συγκλονιστικό.
Ίσως έχει και την φωνή του Σέρχι μέσα. Αυτό και αν θα είναι θαύμα.
Με την πρόκληση κάπως έτσι γίνεται. Αν μάθεις μια φορά να τη ξεπερνάς τότε είσαι έτοιμος για την επόμενη. Η προηγούμενη είναι ήδη μέρος της ιστορίας σου και συ ετοιμάζεσαι για το επόμενο κεφάλαιό της.
Πάλεψαν οι έμπειροι Νεπαλέζοι καταθέτοντας κάθε ικμάδα δυνάμεων που διέθεταν. Γαντζώθηκαν σαν αίλουροι τους αιώνιους πάγους, άντεξαν κάθε κακουχία 37 ημέρες στις πιο ακραίες συνθήκες που μπορεί να διανοηθεί ανθρώπινος νους, έλυσαν κάθε πρόβλημα που εμφανίσθηκε. Με το δέρμα του προσώπου καμένο -τα κρυοπαγήματα έκαναν καλή δουλειά- με τα χείλη σκασμένα από το ανυπόφορο ψύχος αλλά την ίδια ώρα με το χαμόγελο της ευτυχίας που εσωκλείει κάθε αρνητικό και δύσκολο.
Όσο πιο πολλές προκλήσεις ξεπερνάς τόσο πιο αυθεντικό είναι αυτό το χαμόγελο.
Και να η κορυφή. Χέρι με χέρι, ώμο με ώμο, ανάσα με ανάσα. Νομίζω και οι καρδιακοί τους χτύποι έναν ρυθμό έχουν. Όλοι συνδεδεμένοι με την εσωτερική κοινή πηγή που τους έφτασε εκεί. Αυτό λέγεται ομάδα. Αν θες να πας γρήγορα, πήγαινε μόνος σου. Αν θες να μας μακριά, πήγαινε με παρέα, λένε! Και κοίτα αυτή η παρέα που τους έφτασε, στο ακατόρθωτο. Και τώρα στο τέλος, ήρθε η ώρα του τραγουδιού, η ώρα της χαράς.
Μη ξεχνάς να τραγουδάς φίλε μου στις χαρές σου.
Η συγκίνηση έχει και συνέχεια όμως. Πίσω τους, έρχεται η επόμενη ομάδα που επιχειρεί με τον δικό μας άνθρωπο, τον Αντώνη Συκάρη.
Αναμένουν για την τελική προσπάθεια ψάχνοντας μια ευκαιρία στα μετεωρολογικά δελτία. Χρειάζεται να κοπάσει ο καιρός για την τελική προσπάθεια μετά από 41 ημέρες παραμονής σε αδιανόητες συνθήκες.
Η ομάδα του Αντώνη που πριν λίγες ημέρες είδε μια ανθρώπινη μάζα να γλιστρά από ψηλά και να εξαφανίζεται στα απάτητα του φονικού βουνού, είναι εξαντλημένη αλλά και έτοιμη. Ο θρήνος που στήθηκε πάνω από το άψυχο κορμί του αρχηγού τους Σέρχι είναι ο μεγαλύτερος όρκος του αγώνα. Τώρα θα παλέψουν για την κορυφή και για κείνον. Γιατί έτσι μεγαλουργούν οι μεγάλες ομάδες. Υπάρχει υψηλότερο κίνητρο να παλεύεις στο όνομα του αρχηγού σου όταν εκείνος το αξίζει;
Αντί καλημέρας, σηκώστε λίγο την ένταση και ακούστε το τραγούδι αυτών των ανίκητων Νεπαλέζων. Την ίδια ώρα ας προσευχηθούμε για την ομάδα του Αντώνη. Ας περιμένουμε το δικό τους βίντεο, ίσως είναι ακόμα πιο συγκλονιστικό.
Ίσως έχει και την φωνή του Σέρχι μέσα. Αυτό και αν θα είναι θαύμα.
