Ένα σέρβις, μια δημόσια ομιλία και ο μπαμπάς
Είσαι 13,14,15 και βάλε.
Παίζεις βόλεϊ, μπάσκετ ή όποιο άλλο σπορ έχεις διαλέξει. Ήρθε η ώρα να σερβίρεις για τον πόντο ή να σουτάρεις τις βολές από το κερδισμένο φάουλ. Η μπάλα είναι βαριά, πιο βαριά δεν γίνεται. Την βαραίνουν τα δεκάδες μάτια της κερκίδας που κοιτούν μόνο εσένα. Τη βαραίνει η ανάσα του προπονητή και ο ιδρώτας των συμπαικτών. Το νιώθεις και θέλεις κάπου να κρυφτείς. Το μαρτύριο δείχνει να είναι ατελείωτο. Μακάρι να μην ερχόταν ποτέ η σειρά σου να σερβίρεις, μακάρι να μην σου έκαναν ποτέ αυτό το φάουλ. Ειδικά στο πιο κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού, στους τελευταίους πόντους, στα τελευταία λεπτά. Φυσιολογικότατο, αν συμβαίνει.
Η μικρή ιστορία που συνδέει:
Ο αγαπημένος μπαμπάς είχε τρομερό άγχος βλέποντας την κόρη του να μην μπορεί να ανταπεξέλθει από τη ζώνη του σέρβις (βόλει). Μην ανησυχείς, τον καθησύχαζα, θαρθει η ώρα που και αυτό θα είναι μια όμορφη ανάμνηση. Καθετί δύσκολο, μετά από χρόνια, το θυμόμαστε και γελάμε. Γελάμε, γιατί τελικά είναι μια εμπειρία που μας μεγαλώνει και μας ομορφαίνει. Είναι η προστιθέμενη αξία μας.
Μια ημέρα, λοιπόν, που ο μπαμπάς ήταν πάλι σκασμένος μετά από αγώνα (εγώ ήξερα τον λόγο), υπήρξε ένας διάλογος μεταξύ μας κάπως έτσι:
Λ προς τον μπαμπά (Μ): Έχεις μιλήσει ποτέ δημόσια σε κόσμο;
Μ: Ναι, φυσικά.
Λ: Θυμάσαι την πρώτη ή κάποιες από τις πρώτες φορές; Πώς ήταν, πώς ένιωσες;
Μ: Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Έχει σημασία;
Λ: Ναι, έχει. Για πες κι άλλα, για θυμήσου.
Μ: Το στομα μου να τρέμ,ει, τα σαρδαμ να πάνε και να έρχονται, οι καθυστερήσεις τύπου εεεε σε κάθε αποστροφή του λόγου κλπ κλπ
Λ: Είχες ποτέ προετοιμαστεί γι αυτό; Είχες προπονηθεί;
Μ: Μπα, ούτε στον καθρέφτη δεν τολμούσα να με κοιτάξω. Τώρα όμως μια χαρά, όλα πέρασαν.
σσ: Ο μπαμπάς εκτός από αγαπημένος φίλος είναι και ένας πολύ καλός γιατρός με ενεργό συμμετοχή σε σημαντικά ιατρικά συνέδρια)
Βάσει παλαιότερων αλλά και σύγχρονων μελετών, η δημόσια ομιλία (public speaking) ως τρόπος επικοινωνίας, προξενεί τεράστιο φόβο στους ενήλικες. Κάποιοι προετοιμάζονται μήνες και πάλι δεν καταφέρνουν να ικανοποιήσουν το ακροατήριό τους. Σε έναν παράλληλο κόσμο, ας δούμε τις καταστάσεις που δημιουργεί ο παιδικός αγωνιστικός αθλητισμός, ως εκπληκτική προετοιμασία αυτογνωσίας, σωματικής και κοινωνικής έκφρασης. Πού αλλού να βρεις τέτοια μαγική συνταγή;
Η κόρη σου μπαμπά, ξεκίνησε τις προπονήσεις πολύ μικρή. Προβάρει ρόλους, ειδικά στα κρίσιμα σημεία. Μην βλέπεις την τωρινή μικρή αποτυχία αλλά δες λίγο πιο μακριά όταν με τη βοήθεια αυτών των στιγμών (και των επιτυχιών που νομοτελειακά θα έρθουν για όσους εργάζονται και πιστεύουν) πόση αυτοπεποίθηση χτίζει, πόσο ετοιμάζεται να ανταπεξέλθει, όταν δεκάδες μάτια απαιτούν από εκείνη να υποστηρίξει τον ρόλο της. Και τότε δεν θα απαιτούν ένα καλό σέρβις στο 24-24 ή την κερδισμένη βολή στο 39.59ο λεπτό του αγώνα μπάσκετ. Θα έχουν μεγαλύτερες, ίσως και ιερές προσδοκίες. Τότε θα είναι πανίσχυρη και μάλιστα ούτε θα ξέρει γιατί άραγε είναι τόσο ισχυρή. Αυτό είναι το αόρατο-ορατό μυστικό του αθλητισμού.
σσ: Λίγα χρόνια μετά η αθλήτρια που μας ενέπνευσε έχει το καλύτερο σέρβις στην ομάδα της και όλοι παρακαλούν να βρεθεί στη ζώνη εκτέλεσης στους κρίσιμους τελευταίους πόντους.
ΛΚ
Παίζεις βόλεϊ, μπάσκετ ή όποιο άλλο σπορ έχεις διαλέξει. Ήρθε η ώρα να σερβίρεις για τον πόντο ή να σουτάρεις τις βολές από το κερδισμένο φάουλ. Η μπάλα είναι βαριά, πιο βαριά δεν γίνεται. Την βαραίνουν τα δεκάδες μάτια της κερκίδας που κοιτούν μόνο εσένα. Τη βαραίνει η ανάσα του προπονητή και ο ιδρώτας των συμπαικτών. Το νιώθεις και θέλεις κάπου να κρυφτείς. Το μαρτύριο δείχνει να είναι ατελείωτο. Μακάρι να μην ερχόταν ποτέ η σειρά σου να σερβίρεις, μακάρι να μην σου έκαναν ποτέ αυτό το φάουλ. Ειδικά στο πιο κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού, στους τελευταίους πόντους, στα τελευταία λεπτά. Φυσιολογικότατο, αν συμβαίνει.
Η μικρή ιστορία που συνδέει:
Ο αγαπημένος μπαμπάς είχε τρομερό άγχος βλέποντας την κόρη του να μην μπορεί να ανταπεξέλθει από τη ζώνη του σέρβις (βόλει). Μην ανησυχείς, τον καθησύχαζα, θαρθει η ώρα που και αυτό θα είναι μια όμορφη ανάμνηση. Καθετί δύσκολο, μετά από χρόνια, το θυμόμαστε και γελάμε. Γελάμε, γιατί τελικά είναι μια εμπειρία που μας μεγαλώνει και μας ομορφαίνει. Είναι η προστιθέμενη αξία μας.
Μια ημέρα, λοιπόν, που ο μπαμπάς ήταν πάλι σκασμένος μετά από αγώνα (εγώ ήξερα τον λόγο), υπήρξε ένας διάλογος μεταξύ μας κάπως έτσι:
Λ προς τον μπαμπά (Μ): Έχεις μιλήσει ποτέ δημόσια σε κόσμο;
Μ: Ναι, φυσικά.
Λ: Θυμάσαι την πρώτη ή κάποιες από τις πρώτες φορές; Πώς ήταν, πώς ένιωσες;
Μ: Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Έχει σημασία;
Λ: Ναι, έχει. Για πες κι άλλα, για θυμήσου.
Μ: Το στομα μου να τρέμ,ει, τα σαρδαμ να πάνε και να έρχονται, οι καθυστερήσεις τύπου εεεε σε κάθε αποστροφή του λόγου κλπ κλπ
Λ: Είχες ποτέ προετοιμαστεί γι αυτό; Είχες προπονηθεί;
Μ: Μπα, ούτε στον καθρέφτη δεν τολμούσα να με κοιτάξω. Τώρα όμως μια χαρά, όλα πέρασαν.
σσ: Ο μπαμπάς εκτός από αγαπημένος φίλος είναι και ένας πολύ καλός γιατρός με ενεργό συμμετοχή σε σημαντικά ιατρικά συνέδρια)
Βάσει παλαιότερων αλλά και σύγχρονων μελετών, η δημόσια ομιλία (public speaking) ως τρόπος επικοινωνίας, προξενεί τεράστιο φόβο στους ενήλικες. Κάποιοι προετοιμάζονται μήνες και πάλι δεν καταφέρνουν να ικανοποιήσουν το ακροατήριό τους. Σε έναν παράλληλο κόσμο, ας δούμε τις καταστάσεις που δημιουργεί ο παιδικός αγωνιστικός αθλητισμός, ως εκπληκτική προετοιμασία αυτογνωσίας, σωματικής και κοινωνικής έκφρασης. Πού αλλού να βρεις τέτοια μαγική συνταγή;
Η κόρη σου μπαμπά, ξεκίνησε τις προπονήσεις πολύ μικρή. Προβάρει ρόλους, ειδικά στα κρίσιμα σημεία. Μην βλέπεις την τωρινή μικρή αποτυχία αλλά δες λίγο πιο μακριά όταν με τη βοήθεια αυτών των στιγμών (και των επιτυχιών που νομοτελειακά θα έρθουν για όσους εργάζονται και πιστεύουν) πόση αυτοπεποίθηση χτίζει, πόσο ετοιμάζεται να ανταπεξέλθει, όταν δεκάδες μάτια απαιτούν από εκείνη να υποστηρίξει τον ρόλο της. Και τότε δεν θα απαιτούν ένα καλό σέρβις στο 24-24 ή την κερδισμένη βολή στο 39.59ο λεπτό του αγώνα μπάσκετ. Θα έχουν μεγαλύτερες, ίσως και ιερές προσδοκίες. Τότε θα είναι πανίσχυρη και μάλιστα ούτε θα ξέρει γιατί άραγε είναι τόσο ισχυρή. Αυτό είναι το αόρατο-ορατό μυστικό του αθλητισμού.
σσ: Λίγα χρόνια μετά η αθλήτρια που μας ενέπνευσε έχει το καλύτερο σέρβις στην ομάδα της και όλοι παρακαλούν να βρεθεί στη ζώνη εκτέλεσης στους κρίσιμους τελευταίους πόντους.
ΛΚ
