2002. Ελάχιστες ημέρες πριν, είχα αναλάβει έργο στην Οργανωτική Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας και η πρώτη υποχρέωση εμφανίστηκε ευθύς αμέσως, αφού έπρεπε να στελεχώσω την ελληνική αποστολή σε παγκόσμιο συνέδριο διεθνούς Ομοσπονδίας στη χώρα του τάγκο, την Αργεντινή.
Στο μυαλό μου, το ταξίδι δεν ήταν ιδιαίτερα πιεστικό αφού εκτός των τυπικών συναντήσεων γνωριμίας εκεί, το βάρος της επίσημης παρουσίασης στο ευρύ κοινό θα έπεφτε στις πλάτες του έμπειρου, εντεταλμένου συμβούλου των Αγώνων Σπύρου Καπράλου. Ήταν η ζώνη προστασίας μου, εγώ τι να πω άλλωστε, είχα μόνο 3-4 μέρες κλείσει ως στέλεχος στην Οργανωτική Επιτροπή.
Τη νύχτα πριν την παρουσίαση –ήμουν άυπνος λόγω τζετ λανγκ ή διαίσθησης- έλαβα ένα ξεσηκωτικό email από την Αθήνα: «Δυστυχώς, ο κος Καπράλος έχασε την ανταπόκριση από Μαδρίτη για Μπουένος Άιρες, καλή επιτυχία στην παρουσίαση». Μαζί με την ευχή της επιτυχίας, είχε κολλήσει σα βδέλλα και το επισυναπτόμενο power point με όσα έπρεπε να πω, ως έξτρα δωράκι ενημέρωσης.
Δεν θυμάμαι πόσες φορές την διάβασα όλη νύχτα, νομίζω ήμουν έτοιμος να την πω σαν ποίημα της Γ’ Δημοτικού την επόμενη μέρα.
Αν δεν το ζήσεις, με 1200 άτομα ως ακροατήριο, πρώτη εμφάνιση στον εργασιακό σου ρόλο, πρώτη φορά στα αγγλικά, πρώτη φορά άγνωστος μεταξύ αγνώστων και μάλιστα στην άλλη άκρη της γης δεν μπορείς να το αφηγηθείς. Συνυπολόγισε, το άγχος των ερωτήσεων του κοινού και την αβεβαιότητα αν θα ανταπεξέλθεις και σε αυτό.
Οι ώρες πριν την παρουσίαση, και τα 10 λεπτά που χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί, έφεραν τόνους βάρους, εξαντλητική πίεση και ζέστη, πολύ ζέστη στα πιο ψηλά μου, το κεφάλι μου έκαιγε, νομίζω τσουρούφλιζε. Τα άνω άκρα μου ήταν κλειδωμένα σε κάθε άρθρωση και τα κάτω απλά σέρνονταν στους διαδρόμους του ξενοδοχείου. Θυμάμαι καλά, οι σιελογόνοι αδένες μου από το τρίξιμο κόντευαν να εκτοξευτούν έξω από τα μάγουλά μου.
Όλα αυτά τα συμπτώματα εμφανίστηκαν άπαξ, μια φορά στη ζωή μου, τότε, και ποτέ άλλοτε.! Μετά από αυτό το σοκ, ποια επικοινωνία με κόσμο θα μπορούσα να αισθανθώ ως φόβητρο! Εμβολιάστηκα τότε στο Μπουένος Άιρες και δεν το ξερα, το εκτίμησα σε ύστερους χρόνους.
Περνάς διάφορες φάσεις, στην απρόσμενη έκθεση. Σου φταίει, η μαύρη τύχη, ο εαυτός σου, σου φταίνε όλοι. Σκέφτεσαι, ακραία, να κάνεις τον άρρωστο να μπεις επειγόντως στο νοσοκομείο ή προσεύχεσαι στο σύμπαν να συνωμοτήσει μαζί σου με κανένα σεισμό, λιμό ή καταποντισμό. Μετά σε χτυπούν οι σκέψεις. Κεραυνοί από φόβους, καταιγίδες από άγχη, θύελλες από σκέψεις, έρχονται και φεύγουν. Ο κύκλος της τραγωδίας δε σταματά να διευρύνεται.
Συμβαίνει και βγαίνεις ξαφνικά από τη ζώνη άνεσής σου και κολυμπάς χειμωνιάτικα χωρίς να είσαι χειμερινός κολυμβητής. Τελικά αν δεν πεθάνεις –σπάνια συμβαίνει- μετά από χρόνια θα διηγείσαι με κάθε λεπτομέρεια τις «δραματικές σου στιγμές», που εν των μεταξύ, με το πέρασμα των χρόνων έχουν μετατραπεί σε απολαυστικές θύμησες. Είναι οι στιγμές που σε ψηλώνουν, ακόμα και αν δεν είσαι σε ηλικία σωματικής ανάπτυξης. Για όλα τα καλά, αυτός ο εμβολιασμός φταίει.
Για τα παιδιά, η εμπειρία που τους χτυπάει τη πόρτα, είναι ακόμα πιο σημαντική. Πότε και πως θα βγουν από τη ζώνη άνεσης της οικογένειας και τη θερμοκοιτίδα του περιβάλλοντος, είναι ένα καλό θέμα. Λατρεύω, τα σχολεία που δίνουν τέτοιες ευκαιρίες οργανωμένης έκθεσης και τους εμπνευσμένους δασκάλους που μοιράζουν ρόλους. Λατρεύω, τους κρίσιμους αθλητικούς αγώνες μικρών παιδιών, όχι για τον πρωταθλητισμό όσο για την εμπειρία που επιφυλάσσουν σε πιεστική κατάσταση. Λατρεύω, τις συναυλίες μικρών δημιουργών και τις θεατρικές παραστάσεις από μικρούς θιάσους ή θεατρικές ομάδες σχολείων σε ευρύ ή μικρότερο κοινό. Μικρή σημασία έχει ο αριθμός των θεατών.
Σημασία έχει ο δυνατός ανθεκτικός σπόρος που εισέρχεται στο εσώτατο σημείο μας και η γοητεία που έχει η ζωή έξω από τη ζώνη άνεσης. Το παιδί ωριμάζει όταν πάρει μόνο του πρωτοβουλίες ή εκτεθεί στο κοινό του. Αυτός είναι ο πιο δυνατός, ανθεκτικός σπόρος επικοινωνίας που μπορεί να του τύχει.
Για κάποιο καλό λόγο συμβαίνουν οι αναπάντεχες στιγμές που ηθελημένα ή άθελά μας σπρώχνουν εμπρός. Ας συνεχίσουμε να προβάρουμε τους ρόλους που ονειρευόμαστε στον καθρέφτη μας, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ρθει η στιγμή.
ΛΚ
Στο μυαλό μου, το ταξίδι δεν ήταν ιδιαίτερα πιεστικό αφού εκτός των τυπικών συναντήσεων γνωριμίας εκεί, το βάρος της επίσημης παρουσίασης στο ευρύ κοινό θα έπεφτε στις πλάτες του έμπειρου, εντεταλμένου συμβούλου των Αγώνων Σπύρου Καπράλου. Ήταν η ζώνη προστασίας μου, εγώ τι να πω άλλωστε, είχα μόνο 3-4 μέρες κλείσει ως στέλεχος στην Οργανωτική Επιτροπή.
Τη νύχτα πριν την παρουσίαση –ήμουν άυπνος λόγω τζετ λανγκ ή διαίσθησης- έλαβα ένα ξεσηκωτικό email από την Αθήνα: «Δυστυχώς, ο κος Καπράλος έχασε την ανταπόκριση από Μαδρίτη για Μπουένος Άιρες, καλή επιτυχία στην παρουσίαση». Μαζί με την ευχή της επιτυχίας, είχε κολλήσει σα βδέλλα και το επισυναπτόμενο power point με όσα έπρεπε να πω, ως έξτρα δωράκι ενημέρωσης.
Δεν θυμάμαι πόσες φορές την διάβασα όλη νύχτα, νομίζω ήμουν έτοιμος να την πω σαν ποίημα της Γ’ Δημοτικού την επόμενη μέρα.
Αν δεν το ζήσεις, με 1200 άτομα ως ακροατήριο, πρώτη εμφάνιση στον εργασιακό σου ρόλο, πρώτη φορά στα αγγλικά, πρώτη φορά άγνωστος μεταξύ αγνώστων και μάλιστα στην άλλη άκρη της γης δεν μπορείς να το αφηγηθείς. Συνυπολόγισε, το άγχος των ερωτήσεων του κοινού και την αβεβαιότητα αν θα ανταπεξέλθεις και σε αυτό.
Οι ώρες πριν την παρουσίαση, και τα 10 λεπτά που χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί, έφεραν τόνους βάρους, εξαντλητική πίεση και ζέστη, πολύ ζέστη στα πιο ψηλά μου, το κεφάλι μου έκαιγε, νομίζω τσουρούφλιζε. Τα άνω άκρα μου ήταν κλειδωμένα σε κάθε άρθρωση και τα κάτω απλά σέρνονταν στους διαδρόμους του ξενοδοχείου. Θυμάμαι καλά, οι σιελογόνοι αδένες μου από το τρίξιμο κόντευαν να εκτοξευτούν έξω από τα μάγουλά μου.
Όλα αυτά τα συμπτώματα εμφανίστηκαν άπαξ, μια φορά στη ζωή μου, τότε, και ποτέ άλλοτε.! Μετά από αυτό το σοκ, ποια επικοινωνία με κόσμο θα μπορούσα να αισθανθώ ως φόβητρο! Εμβολιάστηκα τότε στο Μπουένος Άιρες και δεν το ξερα, το εκτίμησα σε ύστερους χρόνους.
Περνάς διάφορες φάσεις, στην απρόσμενη έκθεση. Σου φταίει, η μαύρη τύχη, ο εαυτός σου, σου φταίνε όλοι. Σκέφτεσαι, ακραία, να κάνεις τον άρρωστο να μπεις επειγόντως στο νοσοκομείο ή προσεύχεσαι στο σύμπαν να συνωμοτήσει μαζί σου με κανένα σεισμό, λιμό ή καταποντισμό. Μετά σε χτυπούν οι σκέψεις. Κεραυνοί από φόβους, καταιγίδες από άγχη, θύελλες από σκέψεις, έρχονται και φεύγουν. Ο κύκλος της τραγωδίας δε σταματά να διευρύνεται.
Συμβαίνει και βγαίνεις ξαφνικά από τη ζώνη άνεσής σου και κολυμπάς χειμωνιάτικα χωρίς να είσαι χειμερινός κολυμβητής. Τελικά αν δεν πεθάνεις –σπάνια συμβαίνει- μετά από χρόνια θα διηγείσαι με κάθε λεπτομέρεια τις «δραματικές σου στιγμές», που εν των μεταξύ, με το πέρασμα των χρόνων έχουν μετατραπεί σε απολαυστικές θύμησες. Είναι οι στιγμές που σε ψηλώνουν, ακόμα και αν δεν είσαι σε ηλικία σωματικής ανάπτυξης. Για όλα τα καλά, αυτός ο εμβολιασμός φταίει.
Για τα παιδιά, η εμπειρία που τους χτυπάει τη πόρτα, είναι ακόμα πιο σημαντική. Πότε και πως θα βγουν από τη ζώνη άνεσης της οικογένειας και τη θερμοκοιτίδα του περιβάλλοντος, είναι ένα καλό θέμα. Λατρεύω, τα σχολεία που δίνουν τέτοιες ευκαιρίες οργανωμένης έκθεσης και τους εμπνευσμένους δασκάλους που μοιράζουν ρόλους. Λατρεύω, τους κρίσιμους αθλητικούς αγώνες μικρών παιδιών, όχι για τον πρωταθλητισμό όσο για την εμπειρία που επιφυλάσσουν σε πιεστική κατάσταση. Λατρεύω, τις συναυλίες μικρών δημιουργών και τις θεατρικές παραστάσεις από μικρούς θιάσους ή θεατρικές ομάδες σχολείων σε ευρύ ή μικρότερο κοινό. Μικρή σημασία έχει ο αριθμός των θεατών.
Σημασία έχει ο δυνατός ανθεκτικός σπόρος που εισέρχεται στο εσώτατο σημείο μας και η γοητεία που έχει η ζωή έξω από τη ζώνη άνεσης. Το παιδί ωριμάζει όταν πάρει μόνο του πρωτοβουλίες ή εκτεθεί στο κοινό του. Αυτός είναι ο πιο δυνατός, ανθεκτικός σπόρος επικοινωνίας που μπορεί να του τύχει.
Για κάποιο καλό λόγο συμβαίνουν οι αναπάντεχες στιγμές που ηθελημένα ή άθελά μας σπρώχνουν εμπρός. Ας συνεχίσουμε να προβάρουμε τους ρόλους που ονειρευόμαστε στον καθρέφτη μας, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ρθει η στιγμή.
ΛΚ