Μαμά, μπαμπά βρες άλλο τρόπο να το πεις

Έχω τη χαρά και την τιμή να συνομιλώ και κυρίως να έχω φίλους παγκόσμιους πρωταθλητές και παραολυμπιονίκες, «φορτωμένους» με κινητικά προβλήματα που είτε τα έφεραν εκ γενετής, είτε τα απέκτησαν μετά από κάποιο ατύχημα. Ένα πρόσφατο εργατικό ατύχημα του Νικόλα, που μεγάλωσε σχεδόν στα χέρια μου, είναι μια καλή αφορμή επισήμανσης προς νέους γονείς, παππουδογιαγιάδες, εκπαιδευτικούς και συνοδοιπόρους αλλά και τροφή ευρύτερης σκέψης.

Ας θυμόμαστε να μην υιοθετούμε απειλές προς τα παιδιά τύπου «θα σου κόψω το δάχτυλο», «το χέρι», «τα πόδια» και ό,τι τέλος πάντων χρησιμοποίησε για μια  σκανδαλιά του. Ας σκεφτούμε εκείνη την ώρα θετικά, δηλαδή πόσο ευτυχισμένοι είμαστε και εμείς αλλά κυρίως το παιδί αν έχει την αρτιμέλεια και τη κινητικότητα των μελών που του επιτρέπουν να ενεργεί ακόμα και έτσι. Άλλωστε, κάθε ενέργεια πίσω της κρύβει την επικοινωνία, κρύβει μια πρόταση. Κάποιος ζητά να τον προσέξουν, να του δώσουν σημασία, αγάπη, αγκαλιά.

Αντίθετα, μπορούμε να έχουμε έτοιμη μια αντίδραση που θα δείχνει αγάπη, κατανόηση όπως και την ύπαρξη εναλλακτικών επιλογών: «Δεν συμφωνώ, θα σου δώσω λιγότερα φιλιά σήμερα», «Θα μπορούσες να διαχειριστείς διαφορετικά το θυμό σου, έλα να σκεφτούμε μαζί μερικές ιδέες» «Μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο έπραξες έτσι, νομίζω όμως ότι η αντίδρασή σου δεν ήταν πολύ έξυπνη». Το σημαντικότερο όμως θα είναι να του δώσουμε λίγο περισσότερο γόνιμο χρόνο! Αυτό είναι ένα κλειδί επιτυχίας! Τέλος, ας το κάνουμε ως ελάχιστο σεβασμό και τιμή προς εκείνους που άθελά τους έχουν απωλέσει την αρτιμέλειά τους, αγωνίζονται για τα αυτονόητα, μας συγκινούν και μας εμπνέουν με τις επιτυχίες τους.

ΥΓ: Είμαι σίγουρος ότι και ο Νίκος θα επιστρέψει δυνατότερος, σοφότερος και το ατύχημά του θα αποτελέσει αφετηρία για μια πιο φιλοσοφημένη και δυναμική στάση ζωής. Αυτή τη ζωή που αξίζουμε όλοι μας.