2 ρόδες, ένα κέικ και ένας καυγάς
Πολύ συχνά, χρησιμοποιώ ποδήλατο για τις μετακινήσεις μου. Είναι τέλεια ιδέα, κάνεις τη γυμναστική σου, ξεχνάς το άγχος της κίνησης, πας στην ώρα που έχεις προγραμματίσει, βλέπεις εικόνες, παίρνεις ασήμαντες για το μυαλό αποφάσεις, ισορροπείς, τεράστιο θέμα η ισορροπία για μικρούς και μεγάλους! Λίγα μένουν να λύσεις, οι δυνάμεις που έχεις να καταναλώσεις πάνω στο πετάλι και βέβαια, η συνύπαρξη με τους υπόλοιπους που κινούνται ή διασταυρώνονται στο μονοπάτι σου.
Επίσης, αξέχαστο σου μένει, ότι φιλοξενείσαι στις γειτονιές που διαβαίνεις. Σου έρχονται θεσπέσιες μυρωδιές από τα φαγητά που ψήνονται, περνώντας μπροστά από τα σπίτια. Κι αν είσαι τυχερός και μυρίσεις φρεσκοψημένο κέικ, πάει η μέρα σου φεύγει για τα καλά προς τα πάνω! Εκεί ναι, μπορείς να κάνεις μια στάση ευγνωμοσύνης για νερό, να μεγιστοποιήσεις αυτό που ζεις. Επίσης, ακούς κάθε ψίθυρο που τολμά να υπάρξει, ειδικά τώρα που ο ζεστός Νοέμβριος ανοίγει τα παράθυρα των διαμερισμάτων διάπλατα.
Αυτός όμως σήμερα δεν ήταν ψίθυρος, δεν ήταν θόρυβος, και δεν μπορούσες να μην χαμηλώσεις ταχύτητα. Δυο γυναίκες, υποθέτω μάνα και κόρη, είχαν το δικό τους θέμα να βασανίζει τον κόσμο τους. Σπαρακτικά κλάματα η μία, επιθετική η άλλη, δονούσαν με το δράμα το σύμπαν τους και μαζί τους ταλάντευαν και το δικό μου. Αυτόματα, το πετάλι μαλάκωσε, το αυτί τεντώθηκε, το βλέμμα έψαξε τις ανοικτές μπαλκονόπορτες να μπει απρόσκλητα, όπου βρει άνοιγμα.
Ποια έχει δίκιο, ποια έχει άδικο; Πως έβλαψε η μια την άλλη, και γιατί; Γιατί της μίλησε έτσι, γιατί απάντησε έτσι; Είναι ανθρώπινη αδυναμία να κρίνουμε, να κατακρίνουμε ακόμα και αν τα δεδομένα μας είναι ελάχιστα, ακόμα και αν μετριούνται σε δέκα-είκοσι πεταλιές ποδηλάτου, όση απόσταση χρειάστηκα και γω να αρχίσω υποθέσεις και συμπεράσματα για καταστάσεις και ανθρώπους παντελώς άγνωστους.
Κρίνουμε χωρίς να γνωρίζουμε, πώς και κάτω από ποιες συνθήκες, συμβαίνουν τα γεγονότα. Πόσες αρνητικές σκέψεις κάνουμε και πόσα συμπεράσματα βγάζουμε έχοντας τη μισή εικόνα γνωστή και άγνοια για την άλλη μισή που είναι και η αλήθεια. Και αν τα πράγματα αφορούν εμάς, αυτές οι σκέψεις που ενίοτε γίνονται εμμονές, μας τρώνε τα σωθικά, μας τρώνε ενέργεια, μας τρώνε χρόνο, ό,τι πολυτιμότερο έχουμε δηλαδή. Το 90 τις εκατό των σκέψεων που κάνουμε είναι για καλάθια αχρήστων λένε οι σοφοί.
Όταν θυμάσαι αυτό, η ισορροπία επανέρχεται, η χαρά μπουκάρει και πάλι, ιδιαίτερα όταν είσαι πάνω στις δυο ρόδες και τόσα όμορφα σε περιμένουν λίγο πιο κάτω. Ένα κέικ ίσως.
Επίσης, αξέχαστο σου μένει, ότι φιλοξενείσαι στις γειτονιές που διαβαίνεις. Σου έρχονται θεσπέσιες μυρωδιές από τα φαγητά που ψήνονται, περνώντας μπροστά από τα σπίτια. Κι αν είσαι τυχερός και μυρίσεις φρεσκοψημένο κέικ, πάει η μέρα σου φεύγει για τα καλά προς τα πάνω! Εκεί ναι, μπορείς να κάνεις μια στάση ευγνωμοσύνης για νερό, να μεγιστοποιήσεις αυτό που ζεις. Επίσης, ακούς κάθε ψίθυρο που τολμά να υπάρξει, ειδικά τώρα που ο ζεστός Νοέμβριος ανοίγει τα παράθυρα των διαμερισμάτων διάπλατα.
Αυτός όμως σήμερα δεν ήταν ψίθυρος, δεν ήταν θόρυβος, και δεν μπορούσες να μην χαμηλώσεις ταχύτητα. Δυο γυναίκες, υποθέτω μάνα και κόρη, είχαν το δικό τους θέμα να βασανίζει τον κόσμο τους. Σπαρακτικά κλάματα η μία, επιθετική η άλλη, δονούσαν με το δράμα το σύμπαν τους και μαζί τους ταλάντευαν και το δικό μου. Αυτόματα, το πετάλι μαλάκωσε, το αυτί τεντώθηκε, το βλέμμα έψαξε τις ανοικτές μπαλκονόπορτες να μπει απρόσκλητα, όπου βρει άνοιγμα.
Ποια έχει δίκιο, ποια έχει άδικο; Πως έβλαψε η μια την άλλη, και γιατί; Γιατί της μίλησε έτσι, γιατί απάντησε έτσι; Είναι ανθρώπινη αδυναμία να κρίνουμε, να κατακρίνουμε ακόμα και αν τα δεδομένα μας είναι ελάχιστα, ακόμα και αν μετριούνται σε δέκα-είκοσι πεταλιές ποδηλάτου, όση απόσταση χρειάστηκα και γω να αρχίσω υποθέσεις και συμπεράσματα για καταστάσεις και ανθρώπους παντελώς άγνωστους.
Κρίνουμε χωρίς να γνωρίζουμε, πώς και κάτω από ποιες συνθήκες, συμβαίνουν τα γεγονότα. Πόσες αρνητικές σκέψεις κάνουμε και πόσα συμπεράσματα βγάζουμε έχοντας τη μισή εικόνα γνωστή και άγνοια για την άλλη μισή που είναι και η αλήθεια. Και αν τα πράγματα αφορούν εμάς, αυτές οι σκέψεις που ενίοτε γίνονται εμμονές, μας τρώνε τα σωθικά, μας τρώνε ενέργεια, μας τρώνε χρόνο, ό,τι πολυτιμότερο έχουμε δηλαδή. Το 90 τις εκατό των σκέψεων που κάνουμε είναι για καλάθια αχρήστων λένε οι σοφοί.
Όταν θυμάσαι αυτό, η ισορροπία επανέρχεται, η χαρά μπουκάρει και πάλι, ιδιαίτερα όταν είσαι πάνω στις δυο ρόδες και τόσα όμορφα σε περιμένουν λίγο πιο κάτω. Ένα κέικ ίσως.
