Το πρώτο παιδί φτιάχνει τον κόσμο, το δεύτερο τον αλλάζει
Συχνά οι γονείς περιγράφοντας τα ίδια τους τα παιδιά, ομολογούν την πλήρη διαφορετικότητα του ενός από το άλλο. Ίδιο σπίτι, ίδιο γενετικό υλικό (DNA γονιών), ίδιες προσλαμβάνουσες (θεωρητικά) αλλά τόσο διαφορετικά παιδιά. Πρώτα και καλά παιδιά, (σύνδρομο καλού παιδιού πολλάκις), συναισθηματικά, ρομαντικά, σταθερά, ίσως διστακτικά, με βαρύνον άγχος επιτυχίας και αποδοχής. Δεύτερα και δυναμικά παιδιά, ελεύθερα πνεύματα, κατακτητικά, εναλλακτικά, ανατρεπτικά, αποφασιστικά, επίμονα, ευέλικτα, ίσως και πιο ανθεκτικά.
Τι κάνει αυτή τη διαφορά;
Το πρώτο παιδί είναι το διαρκές κέντρο του κόσμου κάθε οικογένειας. Άπαντες στο σπίτι οργανώνουν χρόνο, ξοδεύουν αστείρευτη ενέργεια και χρήμα δημιουργώντας ισχυρό προστατευτικό κλοιό. Τόσο προστατευτικό που πολλές φορές δυσχεραίνει την απρόσκοπτη ανάπτυξή του δημιουργώντας σχέσεις εξάρτησης και αδυναμία έστω ετεροχρονισμένης αποκοπής του ομφάλιου λώρου.
Το δεύτερο (παιδί) τρέχει μονίμως στη πίστα (αγωνιστής εκ κούνιας) προσπαθώντας να φτάσει ή και να περάσει το προπορευόμενο αδελφάκι του. Ένας διαρκής αγώνας βελτίωσης, επιβίωσης, προόδου σε όλα τα επίπεδα. Κινητικά, μαθησιακά, ακόμα και σωματικά θα περιγράφαμε μια διαρκής προσπάθεια να καλύψει την απόσταση από το πρώτο. Αυτή η διαρκής προσπάθεια έχει ως αποτέλεσμα να παρατηρούνται εντυπωσιακά αποτελέσματα ανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό το status στη γενική του θεώρηση δεν είναι δυνατόν να αλλάξει όσες προσπάθειες να κάνουν οι γονείς. Είναι η φύση των πραγμάτων έτσι, είναι ίσως και η ισορροπία αυτού του κόσμου. Όμως σίγουρα, είναι δικαιότερο οι νέοι γονείς να δομούν για τα πρώτα παιδιά μια πιο χαλαρή γονεϊκή σχέση αφήνοντας περιθώρια μικρών αποφάσεων, ανεξαρτησίας ίσως και μικρών ηττών που θα λειτουργήσουν ως μαθήματα ενίσχυσης χαρακτήρα και εν τέλει προόδου.
Ας θυμόμαστε καλά ότι τα πρώτα παιδιά φτιάχνουν τον κόσμο και τα δεύτερα τον αλλάζουν. Πιθανά χρήσιμο για τις οικογένειες και τις προσδοκίες τους, εκείνους που συστήνουν ανθρώπινες ομάδες ή οργανώσεις, ή διαμορφώνουν εργασιακά περιβάλλοντα και ομαδικές δράσεις. Για το εκπαιδευτικό ή αθλητικό περιβάλλον είναι μια χρήσιμη πληροφορία τη στιγμή που υποδεχόμαστε για πρώτη φορά τα παιδιά ώστε να υποστηρίξουμε αυτή τη υποδοχή με τον καλύτερο τρόπο.
Τι κάνει αυτή τη διαφορά;
Το πρώτο παιδί είναι το διαρκές κέντρο του κόσμου κάθε οικογένειας. Άπαντες στο σπίτι οργανώνουν χρόνο, ξοδεύουν αστείρευτη ενέργεια και χρήμα δημιουργώντας ισχυρό προστατευτικό κλοιό. Τόσο προστατευτικό που πολλές φορές δυσχεραίνει την απρόσκοπτη ανάπτυξή του δημιουργώντας σχέσεις εξάρτησης και αδυναμία έστω ετεροχρονισμένης αποκοπής του ομφάλιου λώρου.
Το δεύτερο (παιδί) τρέχει μονίμως στη πίστα (αγωνιστής εκ κούνιας) προσπαθώντας να φτάσει ή και να περάσει το προπορευόμενο αδελφάκι του. Ένας διαρκής αγώνας βελτίωσης, επιβίωσης, προόδου σε όλα τα επίπεδα. Κινητικά, μαθησιακά, ακόμα και σωματικά θα περιγράφαμε μια διαρκής προσπάθεια να καλύψει την απόσταση από το πρώτο. Αυτή η διαρκής προσπάθεια έχει ως αποτέλεσμα να παρατηρούνται εντυπωσιακά αποτελέσματα ανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό το status στη γενική του θεώρηση δεν είναι δυνατόν να αλλάξει όσες προσπάθειες να κάνουν οι γονείς. Είναι η φύση των πραγμάτων έτσι, είναι ίσως και η ισορροπία αυτού του κόσμου. Όμως σίγουρα, είναι δικαιότερο οι νέοι γονείς να δομούν για τα πρώτα παιδιά μια πιο χαλαρή γονεϊκή σχέση αφήνοντας περιθώρια μικρών αποφάσεων, ανεξαρτησίας ίσως και μικρών ηττών που θα λειτουργήσουν ως μαθήματα ενίσχυσης χαρακτήρα και εν τέλει προόδου.
Ας θυμόμαστε καλά ότι τα πρώτα παιδιά φτιάχνουν τον κόσμο και τα δεύτερα τον αλλάζουν. Πιθανά χρήσιμο για τις οικογένειες και τις προσδοκίες τους, εκείνους που συστήνουν ανθρώπινες ομάδες ή οργανώσεις, ή διαμορφώνουν εργασιακά περιβάλλοντα και ομαδικές δράσεις. Για το εκπαιδευτικό ή αθλητικό περιβάλλον είναι μια χρήσιμη πληροφορία τη στιγμή που υποδεχόμαστε για πρώτη φορά τα παιδιά ώστε να υποστηρίξουμε αυτή τη υποδοχή με τον καλύτερο τρόπο.
