Είναι μόλις τα περασμένα Χριστούγεννα και η Ερμού συγκρίνεται μόνο με διαδήλωση απελευθερωτικού μετώπου. Ούτε η ματιά του φωτογράφου (ερασιτέχνη, αποδεικνύεται) δεν μπορεί να διεισδύσει ανάμεσα στα χιλιάδες σώματα που πάνε πάνω κάτω με φορτωμένα ή άδεια χέρια. Ούτε ένα πίξελ αδειανό μέσα στο κάδρο.
Σκέφτεσαι –τότε ούτε καν το σκέφτεσαι δηλαδή- ότι μόνο με photoshop θα μπορούσες να δεις αυτό τον τόπο λιγότερο από 90 ημέρες μετά, μια κλασσική εργάσιμη ημέρα, αλλά ακόμα και Κυριακή, κενό από ανθρώπους.
Ούτε καν διανοείσαι να φανταστείς πως θα υπάρξει βδομάδα (που συνεχίζεται) που οι εμπορικοί κολοσσοί εκεί, όλοι μαζί, θα αθροίσουν μηδενικό τζίρο. Ότι στα πεζούλια γύρω από το Βυζαντινό εκκλησάκι της Καπνικαρέας θα υπάρχουν θέσεις μόνο για ανήσυχα περιστέρια. Ανησυχούν και αυτά, τα βλέπεις, δυσκολεύονται να βρουν ψίχουλα να θραφούν.
Πώς να πλάσεις την εικόνα ότι θα κατηφορίζεις από το Σύνταγμα προς το Μοναστηράκι δίχως τα μικροεμπόδια των πλανόδιων με κουλούρια, σαλέπι, λουκουμάδες, λαχεία, δίχως τα καλέσματα των επιτήδειων του δρόμου να σε πασπαλίσουν αρώματα. Τότε ίσως ενοχλούσαν οι επιτήδειοι, να μπαίνουν ξαφνικά, ενοχλητικά εμπρός σου, έτοιμοι να σε λούσουν αρώματα, τώρα ίσως σου λείπουν.
Είναι ώρα, έχει αξία να φωτίσεις τι τελικά σε ενοχλεί και τι σε αναστατώνει στη ζωή σου τώρα που το ενοχλητικό ζιζάνιο κάνει άλματα καγκουρό από ήπειρο σε ήπειρο με ταχύτητα οπτικής ίνας και φέρνει τούμπα τον πλανήτη, και σένα μαζί.
Έτσι τούμπα που είσαι θες δεν θες θα δεις με άλλη οπτική γωνία εσένα, τους ανθρώπους σου, τους εχθρούς σου, ακόμα και εκείνους που ως χθες αδιαφορούσες για την ύπαρξή τους, αρχίζεις και αναρωτιέσαι και γι αυτούς.
Όταν επιστρέψεις στα ίσια σου μην ξεχάσεις αυτή την οπτική γωνιά, κράτησέ την, ίσως η τούμπα οπτική γωνιά μπορέσει να ενώσει απόμακρες Ηπείρους και ασυνόρευτες Θάλασσες.
Τούμπα στην έρημη Ερμού, ερήμην ανθρώπων, ζιζανίου έρμαιο προσωρινό